In Irak

Om 2 uur 's nachts landde mijn vliegtuig uit Ankara in Erbil. Verrassend eenvoudig vond ik een taxi die mij voor niet al te veel geld naar mijn hotel in de stad wilde brengen. Na een korte en chaotische check-in stond ik in mijn kamer op de negende verdieping. Ik zette de televisie aan en kwam langs zenders met tv-imams en mannen die over Amerikaanse vlaggen liepen. Ik nam een kijkje op het balkon. Terwijl ik het uitzicht over de verlichte stad in me opnam besefte ik het me: ik ben godverdomme gewoon in Irak!

Na alweer vroeg gewekt te zijn door de oproepen van de talloze moskeeën ging ik de stad verkennen. In onzekerheid verliet ik mijn hotel: is het hier veilig? Zullen de mensen vijandig zijn? Spreekt er iemand Engels?

Ik had mijn research wel gedaan. De regio waar ik was is de veiligste van Irak, waar Koerden wonen die verder niet veel met rest van Irak te maken wilden hebben. Maar toch.

Mijn eerste bezoek was de souk, de lokale overdekte markt, waar alles van gouden sieraden tot goedkoop textiel tot kruiden en sier-revolvers voor op je schouw te krijgen waren. Al snel merkte ik op dat blikken mij volgden, maar wat ze betekenden wist ik niet. Zijn ze gewoon nieuwsgierig, want zoveel blonde buitenlanders komen hier niet? Vinden ze dat leuk? Of vertrouwen ze het niet?

Het was niet mijn grootste zorg. Ik moest geld bemachtigen. Maar Iraakse dinars krijg je niet zomaar. Pinautomaten werken niet, banken willen geen geld wisselen en creditcards worden niet geaccepteerd. Niet wetende wat te doen keerde ik terug naar mijn hotel om daar maar even navraag te doen. Maar de receptionist in de donkere marmeren jaren '70 lobby was niet aangenomen voor zijn brede taalkennis.

Op dat moment kwam mijn redder in nood aangelopen. Een Iraanse man die perfect Engels sprak had het antwoord op al mijn vragen. Geld moest ik wisselen bij een mannetje in de souk en hij wist ook nog wel waar ik een busticket voor de volgende dag naar Iran kon kopen.

Terug in de souk vond ik na lang zoeken de geldwisselaar. Onderuitgezakt met een pak geld in zijn handen overhandigde hij mij mijn dinars terwijl de geuren van kruiden en de textielgigant Zeeman me aan kwamen waaien uit de gangen van de souk. Nu kon ik weer verder: een busticket en wat te eten kopen.

's Avonds om 9 uur zat ik in mijn kamer mijn broodje te eten met BBC World op de achtergrond. Ik keek naar buiten. De winkels waren gesloten en de straten doodstil. Het was een stressvolle dag, maar met een goed einde. En terwijl ik naar de verlichte moskee in de verte keek besefte ik het me weer: ik ben godverdomme gewoon in Irak!