Multimiljonair
Blijf op de hoogte en volg Jop
30 April 2014 | Iran, Teheran
Mijn eerste en enige nacht in Teheran heb ik doorgebracht in een middenklasse hotel. Zo eentje zonder gedeelde badkamers of hurktoiletten maar wel met een flatscreen op de kamer en een gesnorde piccolo bij de deur. Even wat meer luxe in deze hectische en lelijke stad. En dat voor een bescheiden bedrag van bijna 2 miljoen rial!
Geld is in Iran een aparte bedoening. Allereerst heb je hier niets aan je pinpas of je creditcard. Dankzij de Amerikaanse sancties zijn ze hier afgesloten van dit soort digitale financiële transacties. Daarom heb ik een shitload aan vijftigjes bij me. En als die kwijt of op zijn, houdt het avontuur per direct op.
Maar euro's worden niet overal geaccepteerd, zeker niet voor kleinere bedragen. Daarom is het zaak om zo nu en dan mijn euro's om te zetten in Iraanse rials. Dat kan bij de bank, maar die houden vast aan de officiële wisselkoers. Daar is een euro een schrikbarende 35.500 rial waard. Maar in werkelijkheid is de waarde rial nog minder (vraag me niet waarom). Daarom zijn er wisselkantoren en mannetjes in cafés die je variërend van 40.000 tot 43.000 rial geven voor je euro.
Toen ik mijn hotelkamer in Teheran wilde betalen had ik nog geen Iraans geld. De eerdergenoemde piccolo zou me de weg naar zo'n wisselkantoor wijzen. Al rennend volgde ik hem door het Iraanse verkeer, waar iedere vierkante meter asfalt wordt bevochten. (Dat verkeer kent hier overigens weinig regels. 1: het sterkste voertuig heeft voorrang. 2: negeer de wegbelijning, die dient slechts ter decoratie van het asfalt. 3: stoplichten zijn optioneel te gehoorzamen, behalve voor motors, die mogen altijd gaan. 4: voetgangers wordt aangeraden in groepjes over te steken tussen de door de automobilisten zelfgecreëerde vijfbaansweg, zodat de kans dat er tenminste één iemand de overkant haalt groter is. 5: links en rechts inhalen als kortetermijnoplossing om iets dichter bij je bestemming te komen is verplicht, zodat de weg zo inefficiënt mogelijk wordt gebruikt waardoor de tijdwinst op de lange termijn volledig verloren gaat. 6: laat je claxon nooit langer dan 20 seconde in rust).
Bij het wisselkantoor was het pauze. De piccolo wist nog wel een mannetje die mijn valuta wilde hebben. Na een strijd om leven en dood door het voorbijrazende verkeer kwamen we aan in een theehuis waar een jongeman mijn euro's maar al te graag wilde hebben. Veel mensen hier spelen voor wisselkantoor, want de Iraanse rial is nog steeds bezig met zijn grote inflatiesprong in het diepe. (De Iraanse rial is trouwens na de afschaffing van de Zimbabwaanse dollar nu het minste waard van alle geldeenheden op de wereld). Dus als mensen zoals deze jongen veel euro's opkopen, wachten en ze weer verkopen, kunnen ze leuk geld verdienen.
Ik kreeg een pak van 17 briefjes van 500.000 en nog wat exemplaren van mindere waarde in handen. Ik was multimiljonair.
Terug in het hotel kreeg ik de rekening van de kamer. 195 Toman. Dit was weer wat nieuws. Toen de verwarring duidelijk van mijn gezicht af te lezen was vertelde de receptioniste mij over een nieuw hoofdstuk in de wonderwereld van de Iraanse financiën: niemand in Iran spreekt over rial, maar over toman. Het zijn dezelfde briefjes maar worden alleen anders genoemd. Tien rial is één toman. Maar omdat de bedragen uit zulke grote getallen bestaan wordt in de spreektaal ook wel één toman gezegd als men 10.000 toman bedoeld.
Om het nog ingewikkelder te maken wordt hier het Arabische schrift gebruikt. En ook de cijfers van bedragen worden in het Arabisch weergegeven. En die verschillen aanzienlijk van de onze. Dat onze cijfers Arabisch zijn is een misverstand, want ze er slechts losjes op gebaseerd. ١٢٣٤٥٦٧٨٩٠. Niet echt hetzelfde dus, behalve de negen en de één misschien. En die eerste punt na de negen is een nul. Dan weet je dat ook weer. Ze worden overigens wel in (tegenstelling tot het schrift) van links naar rechts geschreven. Op de bankbiljetten staat aan de ene kant de waarde in Arabische cijfers en aan de andere kant (gelukkig) de waarde in onze cijfers. Inmiddels kop in nu al mijn briefjes. Met de Westerse nummers naar voren en met de hoogste waarde achteraan. Dan is die overvloed van nullen nog enigszins te overzien en pak je niet per ongeluk je vijftigduizendje in plaats van je vijfhonderdduizendje.
Inmiddels snap ik het verschrikkelijke onlogische systeem enigszins, maar ik zal het je vergeven als je in de draad bent kwijtgeraakt. Om dit hele verhaal samen te vatten zal ik het nu even kort opsommen: mijn kamer kostte ١٩٥٠٠٠٠٠ = 1.950.000 rial = 195.000 toman = 195 'volkstaal toman'. En dat is weer allemaal evenveel waard als 55 'officiële wisselkoers euro' of 45 'straat-wisselkoers euro'. En hier kunt u alleen contant betalen.
Geld is in Iran een aparte bedoening. Allereerst heb je hier niets aan je pinpas of je creditcard. Dankzij de Amerikaanse sancties zijn ze hier afgesloten van dit soort digitale financiële transacties. Daarom heb ik een shitload aan vijftigjes bij me. En als die kwijt of op zijn, houdt het avontuur per direct op.
Maar euro's worden niet overal geaccepteerd, zeker niet voor kleinere bedragen. Daarom is het zaak om zo nu en dan mijn euro's om te zetten in Iraanse rials. Dat kan bij de bank, maar die houden vast aan de officiële wisselkoers. Daar is een euro een schrikbarende 35.500 rial waard. Maar in werkelijkheid is de waarde rial nog minder (vraag me niet waarom). Daarom zijn er wisselkantoren en mannetjes in cafés die je variërend van 40.000 tot 43.000 rial geven voor je euro.
Toen ik mijn hotelkamer in Teheran wilde betalen had ik nog geen Iraans geld. De eerdergenoemde piccolo zou me de weg naar zo'n wisselkantoor wijzen. Al rennend volgde ik hem door het Iraanse verkeer, waar iedere vierkante meter asfalt wordt bevochten. (Dat verkeer kent hier overigens weinig regels. 1: het sterkste voertuig heeft voorrang. 2: negeer de wegbelijning, die dient slechts ter decoratie van het asfalt. 3: stoplichten zijn optioneel te gehoorzamen, behalve voor motors, die mogen altijd gaan. 4: voetgangers wordt aangeraden in groepjes over te steken tussen de door de automobilisten zelfgecreëerde vijfbaansweg, zodat de kans dat er tenminste één iemand de overkant haalt groter is. 5: links en rechts inhalen als kortetermijnoplossing om iets dichter bij je bestemming te komen is verplicht, zodat de weg zo inefficiënt mogelijk wordt gebruikt waardoor de tijdwinst op de lange termijn volledig verloren gaat. 6: laat je claxon nooit langer dan 20 seconde in rust).
Bij het wisselkantoor was het pauze. De piccolo wist nog wel een mannetje die mijn valuta wilde hebben. Na een strijd om leven en dood door het voorbijrazende verkeer kwamen we aan in een theehuis waar een jongeman mijn euro's maar al te graag wilde hebben. Veel mensen hier spelen voor wisselkantoor, want de Iraanse rial is nog steeds bezig met zijn grote inflatiesprong in het diepe. (De Iraanse rial is trouwens na de afschaffing van de Zimbabwaanse dollar nu het minste waard van alle geldeenheden op de wereld). Dus als mensen zoals deze jongen veel euro's opkopen, wachten en ze weer verkopen, kunnen ze leuk geld verdienen.
Ik kreeg een pak van 17 briefjes van 500.000 en nog wat exemplaren van mindere waarde in handen. Ik was multimiljonair.
Terug in het hotel kreeg ik de rekening van de kamer. 195 Toman. Dit was weer wat nieuws. Toen de verwarring duidelijk van mijn gezicht af te lezen was vertelde de receptioniste mij over een nieuw hoofdstuk in de wonderwereld van de Iraanse financiën: niemand in Iran spreekt over rial, maar over toman. Het zijn dezelfde briefjes maar worden alleen anders genoemd. Tien rial is één toman. Maar omdat de bedragen uit zulke grote getallen bestaan wordt in de spreektaal ook wel één toman gezegd als men 10.000 toman bedoeld.
Om het nog ingewikkelder te maken wordt hier het Arabische schrift gebruikt. En ook de cijfers van bedragen worden in het Arabisch weergegeven. En die verschillen aanzienlijk van de onze. Dat onze cijfers Arabisch zijn is een misverstand, want ze er slechts losjes op gebaseerd. ١٢٣٤٥٦٧٨٩٠. Niet echt hetzelfde dus, behalve de negen en de één misschien. En die eerste punt na de negen is een nul. Dan weet je dat ook weer. Ze worden overigens wel in (tegenstelling tot het schrift) van links naar rechts geschreven. Op de bankbiljetten staat aan de ene kant de waarde in Arabische cijfers en aan de andere kant (gelukkig) de waarde in onze cijfers. Inmiddels kop in nu al mijn briefjes. Met de Westerse nummers naar voren en met de hoogste waarde achteraan. Dan is die overvloed van nullen nog enigszins te overzien en pak je niet per ongeluk je vijftigduizendje in plaats van je vijfhonderdduizendje.
Inmiddels snap ik het verschrikkelijke onlogische systeem enigszins, maar ik zal het je vergeven als je in de draad bent kwijtgeraakt. Om dit hele verhaal samen te vatten zal ik het nu even kort opsommen: mijn kamer kostte ١٩٥٠٠٠٠٠ = 1.950.000 rial = 195.000 toman = 195 'volkstaal toman'. En dat is weer allemaal evenveel waard als 55 'officiële wisselkoers euro' of 45 'straat-wisselkoers euro'. En hier kunt u alleen contant betalen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
