Pegasus Air
Blijf op de hoogte en volg Jop
23 April 2014 | Cyprus, Paphos
Allereerst wil ik even melden dat met mij alles goed gaat. Inmiddels ben ik na een paar dagen onderweg een zijn geweest aangekomen in Teheran, in Iran. Een bijzonder chaotische en lelijke stad. Tijd om me even terug te trekken en wat te gaan schrijven.
Om jullie als lezers een eindeloze opsomming van bezigheden te besparen ('...en toen ging ik naar Cyprus, dat was mooi en het was lekker weer, en daarna ging ik naar Noord-Cyprus en dat was ook mooi'...) wil ik dit keer wat leuke momenten beschrijven. Een greep uit de avonturen die ik tot nog toe heb meegemaakt.
Pegasus Air
Wie de de wreedheid van de kindermoord van Bethlehem niet begrijpt moet een keer met een Turkse low-budgetmaatschappij vliegen. Ondanks dat het vliegtuig pas rond middernacht zou vertrekken richting Istanbul, waren de in groten getale aanwezige kinderen nog klaarwakker.
Onhandig -in verwarring of zij Nederlands of Turks spraken- vroeg ik aan een vrouw met dochter of zij even opzij wilde gaan zodat ik bij mijn stoel kon komen. Ik zat naast de dochter. Ze was een jaar of 6.
Vliegen is saai. Saaier dan een busrit, want dan kan je nog naar buiten kijken en wegdromen terwijl mensen, steden en landschappen voorbij komen. Maar vanuit een vliegtuig zijn er slechts wolken te zien. En dat is saai.
Zeker voor mijn jonge buurmeisje was het al helemaal geen doen. Ongeduldig draaide ze heen en weer, waarbij mijn benen enkele tikken moesten incasseren. Om mezelf af te leiden pakte ik uit de stoel voor me het doorleefde Pegasus Airlines Magazine, dat klaarblijkelijk al heel wat vluchten meeging. Terwijl ik me afvroeg waarom elke luchtvaartmaatschappij zo'n tijdschrift heeft, begon het meisje steeds meer geduld te verliezen. Ze begon bij haar moeder te zeuren, maar ook zij had er geen zin meer in en besteedde geen aandacht meer aan haar.
Terwijl de irritatie opbouwde bladerde ik door het tijdschrift, maar ik kon het geduld niet meer opbrengen om uit te vinden wat in het Turks en wat in het Engels was geschreven. Het was immers allemaal even onboeiend. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ik het meisje op een idee had gebracht. Ook zij bladerde nu vluchtig, zonder te lezen, door het tijdschrift. Mijn vingers trokken krom.
Op het beeldscherm zag ik dat we nog maar net boven Duitsland vlogen. Nog 2 uur en 34 minuten te gaan. Op de rijen voor en achter me klonk baby-gehuil als de alarmen van een door een windvlaag getroffen groep geparkeerde scooters. Uitgeput door self-soothing begaf ik het en viel in slaap.
Ik werd wakker. Het was stil. Mijn nieuwe aartsvijand was in slaap gevallen op haar moeders schoot. Het scherm gaf aan dat we boven Wenen vlogen, een stad die de Turken 500 jaar geleden tevergeefs probeerden te veroveren. En nu vlogen ze er kommerloos overheen. Zou iemand daar ooit ook aan gedacht hebben? Ik besefte me dat deze gedachtengang een compleet idiote wending begon te krijgen.
En dat was goed. Want dat gebeurt als je alleen op reis bent. Veel alleen zijn en dus veel in gedachte buiten je dagelijkse sleur. En dat geeft rust. En dat geeft weer geduld. Iets dat ik de komende tijd nog veel nodig zou hebben.
De vlucht ging verder en ik was weer kalm. En ook het meisje naast me was ineens wel schattig. Filosoferend over hoeveel makkelijker het voor de Turken was geweest om Wenen in te nemen als ze honderden jaren terug een vliegtuig hadden gehad viel ik weer in slaap. De reis was begonnen.
Om jullie als lezers een eindeloze opsomming van bezigheden te besparen ('...en toen ging ik naar Cyprus, dat was mooi en het was lekker weer, en daarna ging ik naar Noord-Cyprus en dat was ook mooi'...) wil ik dit keer wat leuke momenten beschrijven. Een greep uit de avonturen die ik tot nog toe heb meegemaakt.
Pegasus Air
Wie de de wreedheid van de kindermoord van Bethlehem niet begrijpt moet een keer met een Turkse low-budgetmaatschappij vliegen. Ondanks dat het vliegtuig pas rond middernacht zou vertrekken richting Istanbul, waren de in groten getale aanwezige kinderen nog klaarwakker.
Onhandig -in verwarring of zij Nederlands of Turks spraken- vroeg ik aan een vrouw met dochter of zij even opzij wilde gaan zodat ik bij mijn stoel kon komen. Ik zat naast de dochter. Ze was een jaar of 6.
Vliegen is saai. Saaier dan een busrit, want dan kan je nog naar buiten kijken en wegdromen terwijl mensen, steden en landschappen voorbij komen. Maar vanuit een vliegtuig zijn er slechts wolken te zien. En dat is saai.
Zeker voor mijn jonge buurmeisje was het al helemaal geen doen. Ongeduldig draaide ze heen en weer, waarbij mijn benen enkele tikken moesten incasseren. Om mezelf af te leiden pakte ik uit de stoel voor me het doorleefde Pegasus Airlines Magazine, dat klaarblijkelijk al heel wat vluchten meeging. Terwijl ik me afvroeg waarom elke luchtvaartmaatschappij zo'n tijdschrift heeft, begon het meisje steeds meer geduld te verliezen. Ze begon bij haar moeder te zeuren, maar ook zij had er geen zin meer in en besteedde geen aandacht meer aan haar.
Terwijl de irritatie opbouwde bladerde ik door het tijdschrift, maar ik kon het geduld niet meer opbrengen om uit te vinden wat in het Turks en wat in het Engels was geschreven. Het was immers allemaal even onboeiend. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ik het meisje op een idee had gebracht. Ook zij bladerde nu vluchtig, zonder te lezen, door het tijdschrift. Mijn vingers trokken krom.
Op het beeldscherm zag ik dat we nog maar net boven Duitsland vlogen. Nog 2 uur en 34 minuten te gaan. Op de rijen voor en achter me klonk baby-gehuil als de alarmen van een door een windvlaag getroffen groep geparkeerde scooters. Uitgeput door self-soothing begaf ik het en viel in slaap.
Ik werd wakker. Het was stil. Mijn nieuwe aartsvijand was in slaap gevallen op haar moeders schoot. Het scherm gaf aan dat we boven Wenen vlogen, een stad die de Turken 500 jaar geleden tevergeefs probeerden te veroveren. En nu vlogen ze er kommerloos overheen. Zou iemand daar ooit ook aan gedacht hebben? Ik besefte me dat deze gedachtengang een compleet idiote wending begon te krijgen.
En dat was goed. Want dat gebeurt als je alleen op reis bent. Veel alleen zijn en dus veel in gedachte buiten je dagelijkse sleur. En dat geeft rust. En dat geeft weer geduld. Iets dat ik de komende tijd nog veel nodig zou hebben.
De vlucht ging verder en ik was weer kalm. En ook het meisje naast me was ineens wel schattig. Filosoferend over hoeveel makkelijker het voor de Turken was geweest om Wenen in te nemen als ze honderden jaren terug een vliegtuig hadden gehad viel ik weer in slaap. De reis was begonnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
