Zon, zee en een precolumbiaanse beschaving

Na twaalf dagen aan een stuk door reizen, geïsoleerd van de buitenwereld zitten en te druk bezig zijn met andere mensen, ga ik nu eindelijk tijd maken om even een verhaaltje te schrijven voor jullie. En voor mezelf ook wel eigenlijk.

Ten eerste gaat het goed met me! Ik ben nu in Cartagena ('de koloniale parel van de Caraïben', jaja). Mooie stad die je het gevoel geeft dat je in Spanje bent (als Spanje bij Andalucië nog verder naar het zuiden zou doorlopen). Ik reis nu met twee Argentijnse meisjes die ik eerder ontmoet heb. Zij zijn nu naar een strand, maar ik heb besloten niet mee te gaan, aangezien ik ongeveer frontaal voor 90% verbrand ben. Dus ik neem een dagje rust om me ieder uur in te smeren en om dit te schrijven. Ik zal even beginnen bij het begin:

Na aankomst in Venezuela werd ik opgehaald door een mannetje van een hotel, dat ik al geboekt had. Nog voordat we de aankomsthal hadden verlaten werd mij een verleidelijk aanbod gedaan om geld te wisselen op de zwarte markt (waar je gulden nog een daalder waard is), die ik vervolgens weer uitgegeven heb aan een vlucht in westelijke richting van het land, aangezien ik had vernomen dat de hoofdstad Caracas niets meer te bieden had dan geweld en criminaliteit. De volgende ochtend vloog in van Caracas naar het iets ten zuiden van Curacao liggende vliegveld Las Piedras, dat gesitueerd was in een postapocalyptische woestijn waarin rokende en brandende olieraffinaderijen de horizon domineerden.

Na me ingelezen te hebben in Venezuela besloot ik dat ik er helemaal niet wilde zijn, waarop ik besloot als een malle door te reizen naar Colombia. De twee dagen die daarop volgenden waren een aaneenschakeling van taxi's waarvan de deuren met een schuitfslot sloten en waar plaatjes aan de achteruitkijkspiegel hingen met aan de ene kant Jezus en aan de andere kant een willekeurige Latino met een snor (bijna pleonastisch). Naast de taxi's waren er bussen met Griekse wielen waarmee je Ben Hur-stijl je medeweggebruikers het rijden lastig kan maken. En als dat nog niet genoeg was, was er om de tien kilometer een politie- of een legercheckpoint waarbij soms je paspoort wordt ingenomen zonder reden (voor zover ik het goed begreep). Wat overigens wel een lichtpuntje is aan het reizen over wegen in Venezuela is dat om de paar kilometer een portret van Hugo Chavez (pre-chemo) je begroet. Soms lacht 'ie, soms kust 'ie teder de vlag en soms wordt 'ie bescheiden geflankeerd door historische figuren als Karl Marx, Simon Bolivar en Che Guevara. Na een lange dag reizen kwam ik aan in het enige hotel in het centrum van Maracaibo, vlakbij de grens met Colombia, waar na ingecheckt te hebben geen stromend water bleek te zijn. Toen ik maar besloot om ergens wat te eten gaan zoeken, moest ik mijn plan wijzigen. De voorheen drukke binnenstad oogt na zonsondergang (ongeveer om 6 uur) alsof het geplaagd wordt door vampieren, waardoor letterlijk iedereen naar binnen vlucht, met de deuren en luiken dicht. Gezellig.

De dag erna kwam ik eindelijk aan in Santa Marta, een stad in Colombia aan de Caribische Zee. Na het kleine koloniale centrum te hebben bezocht besloot in vol goede moed een toer naar Ciudad Perdida te boeken. Ciudad Perdida, dat 'verdwenen stad' betekend, is een precolombiaanse (ja van de indianen, ja) ruïnestad gelegen in het oerwoud op het Sierra Nevada de Santa Marta gebergte op een hoogte van 1200 meter. En de enige manier om dat te bereiken is te voet, over smalle, stijle en modderige paadjes door de jungle. Deze tocht is heen en terug ongeveer ongeveer 48 kilometer en duurt vijf dagen. Na een korte instructie in het Spaans die ik voor 10% begreep kocht ik de toer en vertrok ik de volgende ochtend. De groep bestond uit twee Columbiaanse gidsen (die uiteraard zoals iedereen in deze landen geen woord Engels spreken), een Colombiaanse kok, twee Argentijnse meisjes, twee Australische meisjes, een groep van drie Duitsers en nog een groep van twee Duitsers en mij. Gelukkig was de voertaal onderling Engels, maar door deze linguistische diversiteit kan ik nu iets meer Spaans en ken ik meer Duitse scheldwoorden.

De eerste begon met een 4x4 rit over een onevenaarbaar hobbelige onverharde weg naar een dorpje in de bergen waar de tocht begon. Vanaf daar was het drie dagen lopen naar Ciudad Perdida. Onderweg veranderde het landschap van lege velden (waar tot enkele jaren geleden coca werd verbouwd) naar ondoordringbaar regenwoud, waartussen de schuwe lokale indianen in rieten en lemen hutjes wonen en gekleed gaan in een soort juten zaken (en plastic regenlaarzen voor het gemak). Elke dag bestond uit zo'n drie tot vier uur lopen in de vochtige hitte over stijle haarspeldbochten, waardoor bij een bergopwaards stuk mijn shirt letterlijk helemaal doorweekt was en mijn gezicht pijn deed van het zout. Gelukkig was er elke dag de mogelijkheid om even te zwemmen in een van de vele riviertjes, waar je in kon springen van zes meter hoge rotsen. 's Middags kwam je aan bij een kamp, waar met liefde een enorme lunch gekookt werd, vervolgens kon er dan nog even gezwommen worden en daarna werd weer een enorme avondmaaltijd voorgeschoteld. Dan werd er nog wat gedronken en gekaart en gingen we weer vroeg slapen in een hangmat of op een muf matras. En na een nacht vol kou, muggen en vreemde junglegeluiden, stonden we weer rond zes en zeven op om na een groot ontbijt weer door te gaan.

Na drie dagen lopen kwamen we eindelijk aan bij Ciudad Perdida. Waarom ze het daar gebouwd hebben is me nog steeds een raadsel. Met slappe spieren in mijn benen en een doorweekt shirt moesten we 1200 treden beklimmen om bij de 'stad' te komen, terwijl muggen wanhopig een droge landingsplek op mijn armen zochten. Eenmaal daar was het erg mooi. Dit is weer zoiets dat je de foto's moet zien. Het enorme complex aan terrassen lag nog verscholen in het bos en was nog niet verpest met informatiebodjes of verkopers. Op de bovenste terrassen had je uitzicht over een enorme vallei vol jungle. Na een uur er rondgelopen te hebben daalden we weer af naar het kamp, om vanaf daar de volgende twee dagen het hele teringeind weer terug te lopen. Na vele liters water verslonden te hebben, pijnlijke knieën van het dalen, vieze modderige natte kleding en benen vol muggenbulten, kwamen we eindelijk terug in de civilisatie.

De groep was inmiddels zo hecht geworden dat ik mij bij terugkomst van de tour bij het reisgezelschap van de Carla en Veronica (de Argentijnse meisjes) heb gevoegd. Handig voor mij dat zij Spaans spreken, waardoor ze dingen voor me kunnen regelen en ik wat van ze kan leren. Met zijn drieën zijn we via Santa Marta naar Tayrona nationale park gegaan. Er is daar niet veel boeiends buiten zon en strand en een enkel aapje in een boom. Daar ontmoette we ook weer de drie Duitsers van de Ciudad Perdida toer (iedereen doet hier in Colombia ongeveer hetzelfde). Na twee dagen daar was het weer mooi geweest (zeker na mijn uurtje dutten op het strand) en vertokken we richtingen Cartagena, waar ik nu nog steeds ben.

Vandaag is Veronica al vertrokken en morgen vertrekt Carla terug naar Argentinië, dus dan ga ik de stad verkennen. De dag erna zal ik via Bogota naar Panama vliegen, waar mijn Zuid-Amerikaanse avontuur plaats zal maken voor een Midden-Amerkaans avontuur. Al typende komt nu net Carla terug van het strand, dus ik zal er een einde aan breien om haar even te vergezellen met een drankje. Ik dank jullie voor het lezen en tot mijn volgende verhaal! (Of eerder, want ben ook wel eens op facebook ofzo)