Disneyland Yucatan

De afgelopen dagen zwerf ik wat rond in Yucatan, het Mexicaanse schiereiland in het oosten van het land in aanloop naar morgen. Geen Koninginnedag dit jaar voor mij, maar een vlucht naar een van de weinige resterende communistische landen ter wereld.

Om eerlijk te zijn heb ik de afgelopen week weinig hoogtepunten van deze reis, die ik voor vertrek voor mezelf op een rijtje had gezet gezien. Daarentegen heb ik wel weer vele dagen op het strand gespendeerd, dus dat is ook niet onaanaardig. Na mijn vorige verhaal heb ik een bus naar Belize City genomen, dat overigens niet meer de hoofdstad is van het gelijknamige land (- City), dat je dat even weet. Ze spreken hier, als enige van alle landen die ik bezoek, Engels, of tenminste: een soort van Engels. Vanaf Belize City was het een korte boottocht naar Caye Caulker, een klein stadje op een atol in de Caraïbische Zee. Op het eilandje heerst een extreem ontspannen sfeer: de heldere azuurblauwe en turquoise zee golft rond de atol, palmbomen zwaaien rustig heen en weer onder de strakblauwe lucht, locals rijden slechts op fietsen en in geluidloze golfkarretjes over de onverharde autovrije zandwegen en barbequelucht vult de straten terwijl ergens op de achtergrond raggaemuziek te horen is. Klinkt fraai, niet waar?

Na mijn aankomst raakte ik al snel in aanraking met de kleurrijke bevolking (in de nauwe en brede zin van het woord). Zo was er Bobby, een verweerde en verwarde 62-jarige blanke hippie die me honderduizenden tips gaf over goedkoop eten, slapen en tours en mij al zwervend een paar keer per dag tegenkwam ("Hey buddy, come here in the shade. My name is Bobby. Go to Chinatown for chicken, only $5. I am Bobby by the way" ). Verder ontmoette ik op het strand Aldin, een extreem relaxte rasta van een naburig eiland die een Zweeds meisje aan de haak had geslagen en daar een obscure verklaring voor had waarom zij (en volgens hem vele anderen) hem zo zagen zitten. Ik voegde me die dag bij zijn gezelschap dat bestond uit zijn Zweedse vriendin, een landgenote van haar en een Israelische vriendin. Na wat biertjes onder het genot van reggae te hebben gedronken ontmoetten we mr. Crab. Deze oude donkere man, met wit baardje, grote bril en petje hing de hele dag rond in de schaduw op het strand. Hij vermaakte daar iedereen met zijn dronken, maar vriendelijke, langzame, krakende en onverstaanbare gebrabbel in creool-Engels. Rond zonsondergang stapten we met ons vijven in het bootje van mr. Crab opweg naar zijn huis op een ander eiland, waar we waren uitgenodigd om nog wat te drinken. Mr. Crabs woonde in een groot huis op palen samen met zijn hond. Toen we vroegen hoe de hond heette keek hij ons lachend aan en antwoordde hij een paar seconden later met zijn zware accent: "Bustacrab". Vervolgens liep hij de mangrove naast zijn huis in en kwam hij even later terug met een grote krab in zijn handen en liet die los voor de hond, waardoor we een live demonstratie kregen van de oorsprong van deze onconventionele naam. Na die avond gevuld te hebben met het drinken van cocosrum, het luisteren naar enkele CD´s van Bob Marley uit mr. Crabs collectie en andere Afro-Caraïbische gebruiken, werden we weer afgezet op Caye Caulker.

Voor de volgende dag stond er een snorkeltocht op het programma. Na een stukje varen naar het rif dook ik samen met vijf anderen het water in. Ons was buiten de lunch, fruit en rumpunch na afloop het zien van een haai, een rog, en een zeeschildpad beloofd. Maar meteen al tijdens onze eerste stop werden mijn verwachtingen al overtroffen: op ongeveer vier meter onder mij zwom op zijn gemak een grote logge lamantijn, beter bekend als zeekoe (of lid van de Family Guy writing staff, voor de South Park-liefhebbers). Daarna nog wel wat mooi koraal, haaien, roggen en zeeschildpadden gezien, maar niets overstrof dat zeldzame lompe beest.

Na twee dagen me aangepast te hebben aan het slome Caye Cauker vond ik het weer mooi geweest en vertrok ik met twee boten, een taxi en een bus (niet tegelijk, maar na elkaar, slimmerd) naar Tulum in Mexico. Enmaal daar besloot ik op de bonne fooi een taxi naar het strand te nemen. Daar vond ik een geweldig gesitueerd hutje aan het stand en onder de palmbomen. Buiten op het strand liggen was er niet veel te doen en de elektriciteit ging pas aan om half 8, waardoor ik besloot op mijn eerste dag daar naar de Mayaruïnes van Tulum te gaan. Met verwachtingen van een oud idyllisch fort op een klif boven de turquoise zee ging ik er naartoe. Eenmaal door de kaartcontrole trof ik er perfecte gazons en aangelegde paden aan, waar honderden toeristen in groepjes rond hun gids het voor mij verpestten. Je kon nog geen stap zetten en je stond alweer onbedoeld op een geposeerde familiefoto van een Amerikaans of Duits gezin. Na in vijftien minuten erdoorheen gerend te hebben, verliet ik familiepark Tulum naar Gran Cenote, dat een cenote is, dat op zijn beurt weer een met kristalheler grondwater ondergelopen grot is. Die middag heb ik daar wat gesnorkeld tussen de visjes, stalagmieten en stalactieten. De stralen van de zon kleuren het water alsof het vanaf onderaf kunstmatig verlicht wordt. Bovenwater in de grot piepen honderden zwaluwen, die er razendsnel rondvliegen of in hun nestjes in de rotswant zitten. Al met al een aparte mysterieuze plek.

Wat ik met de dagen erna moest doen was een beetje een raadsel. Ik had wel weer genoeg strand gezien en moest mijn tijd uitzitten in Mexico tot mijn vlucht uit Cancun naar Cuba zou vertrekken. Ik besloot naar het koloniale Valladolid te gaan in het midden van Yucatan om vanaf daar de dag erna Chichen Itza te bezoeken. Chichen Itza is niet een portmanteau om de door oorlog en genocide getroffen gebieden Tjetjenië en Srebrenica in een begrip aan te duiden, maar de druktstbezochte Mayaruïne van allemaal. In tegenstelling tot Tikal en andere ruïnes die ik deze reis bezocht heb, was Chichen Itza (net als Tulum) overontwikkeld. Geen klein hokje waar kaartjes verkocht worden maar een groot centrum met boekenwinkels, pinautomaten, restaurants en twee kaartverkoopbalies (een voor de deelstaat en de ander voor de nationale staat. Hadden ze wel beter kunnen overleggen trouwens). Ondanks alle tourgroepen, gidsen (die zelfs Russisch spraken) en de vele souvenirkraampjes waar alle authentieke spullen (maar van Chinese makelij) werden verkocht, was ik er toch nog aangenaam door verrast.

Na mijn bezoek aan de laatste Mayaruïne deze reis (geen zorgen hoor, ik ga nog Aztekenruïnes bekijken) moest ik nog anderhalve dag vullen voor mijn vlucht. En dat doe ik nu in Merida, een leuk stadje in het westen van Yucatan. Zometeen neem ik de bus naar Cancun, voor mijn vlucht morgenmiddag naar het land van Fidel, sigaren en vergane glorie! Adios!