De bananenrepublieken
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jop
06 April 2012 | Costa Rica, Quepos
Een vrolijk Pasen toegewenst mensen! Ik weet op een dag als deze als geen ander wat lijden is, want op Goede Vrijdag ligt het leven in streng katholiek Costa Rica stil. Geen bussen, winkels zijn gesloten en de verkoop van alcohol is verboden. Als dat ongemak nog niet groot genoeg is ben ik gisteren opnieuw ernstig verbrand (Beverwijk-materiaal).
Na mijn laatste verhaal heb ik al mijn principes aan de kant geschoven: ik heb aftersun (met verfrissende aloe verageur) en zonnebrandcreme (met passievruchtgeur, alsof je een Splitijsje over je lichaam smeert) gekocht en zowaar gebruikt. Na enkele dagen begon de pijn af te nemen en maakte de rode kleur plaats voor een fraaie bruine tint. Helaas ging dat wel gepaard met vervellingen waar een slang jaloers op zou worden. Nadat ik mijn DNA over vele plaatsen verstrooid had besloot ik gisteren weer in de zon te gaan liggen, zonder enige creme. Ja, hardleers. Maar na de verbrandingen word ik verdomd bruin, dus ik moet even doorzetten (ijdelheid van ongekende proporties). De enige vervelende bijwerkingen zijn: pijnlijke huid, vervellingen, jeuk, lichte koorst, diarree, insomnia en kanker. De les 'wie mooi wil zijn moet pijn lijden' gaat nog altijd op.
Genoeg over mijn huid, terug naar de reis. Nadat Carla teruggevlogen was naar Buenos Aires, heb ik Cartagena del Indias bezocht (niet te verwarren met Cartagena in Spanje, wat overigens geografisch gezien vrij onlogisch was geweest). Erg mooie stad, maar helaas was het ook een aanmeerplaats voor cruiseschepen voor seniele Amerikaanse bejaarden, waardoor de ouden van dagen over de prachtige oude straten heersten.
De dag erna vloog ik met COPA naar Panama met een tussenstop in Colombia's hoofdstad Bogota. De eerste vlucht ging prima, maar eenmaal in Bogota had ik geen idee dat ik naar een andere (internationale) terminal moest en of mijn bagage door de luchthaven werd doorgestuurd. Uiteraard sprak er weer niemand Engels. Nadat ik met veel moeite bij de gate was aangekomen, werd ik omgeroepen (' Senor Gop de Bos' ) terwijl mijn rugzak nog doorzocht moest worden door militairen. Kortom, een stressvolle overstap. Na een erg lange busrit van het vliegveld van Panama naar de oude stad kwam deze schijtdag ten einde.
In Panama Stad verbleef ik in Casco Viejo, de oude koloniale stad. In tegenstelling tot Cartagena waren de meeste gebouwen nog niet opgeknapt, waardoor het zeer treurig oogde. Als Cartagena de 'koloniale parel van de Caraiben' is, dan is Panama de koloniale zeepok. De enige dag dat ik in de stad verbleef heb ik een dagtocht naar het befaamde kanaal gemaakt. Ik was de avond ervoor benaderd door een Britste vrouw van middelbare leeftijd, die vroeg of iemand naar het kanaal ging en een taxi wilde delen. Ik hapte toe. Al snel die dag werd me duidelijk dat deze vrouw op zijn zachtst gezegd eigenaardig was. Enkele voorbeelden: ze was extreem overtuigd van haar eigen gelijk waardoor er geen discussie mogelijk was, luisterde niet naar wat ik te vertellen had, praatte tegen ieder dier op een beangstigende infantiele manier, stak zomaar sigaretten op in taxi's, aaide af en toe over mijn hoofd, kocht een chocoladereep om het direct daarna weer terug te brengen omdat het te duur was. Na het zoveelste incident dacht ik letterlijk bij mezelf 'dit wijf is gestoord!'. Maar goed, het kanaal dus. Het is eigenlijk helemaal niet boeiend: het is een grote sluis waar een grote boot doorheen vaart. En om daar met honderden anderen naar te kijken betaal je vijf dollar. Na ons bezoek aan het Panama Kanaal besloten we (lees: 'ze' i.p.v 'we' ) naar een kleine dierentuin/botanische tuin te gaan. Was verrassend leuk en rustig. De kooien waren klein, vaak leeg en van ieder dier was er overigens maar een. Misschien was dat de reden dat zoveel kooien leeg waren (Gen 6:19, zo leer je nog eens wat).
Die avond heb ik de bus genomen naar Bocas del Toro, een eilandengroep aan de Caraibische kust van Panama vlakbij de Costa Rica. Dit gebied is Chiquita-land, waar oneindige plantages met bananenbomen onze behoefte aan bananen vervullen. Kabels met trossen bananen schieten over en onder de weg door naar enorme loodsen waar Chiquita-boten klaarliggen om ze te vervoeren. 'Wie weet wel naar de supermarkt bij jou om de hoek.' (Had even het Klokhuisgevoel toen ik dat zag).
Mijn verblijf op Bocas was leuk, mooi en warm. Dit kleine stadje vol met felgekleurde houten huizen voelde meer aan als een Caribisch oord in plaats van een Latijs-Amerikaanse: overal Jamaicaanse immigranten met dreadlocks, er hing wietgeur in de straten en waar je ook ging was er reggae te horen in plaats van het inmiddels zo vertrouwd geworden salsa. De dagen daar heb ik niet zoveel gedaan. Veel op het strand gelegen. Het hoogtepunt daar was een boottour naar een dolfijnenbaai, een baai vol koraal waar je kon snorkelen en naar een erg mooi strand. De mindere kant van het stadje was dat je 's avonds niet een minuut naar de dorpsidioot kon kijken die zijn zelfgemaakte modelvliegtuigje door de hoofdstraat sleepte aan een koordje (wtf? inderdaad) zonder dat er een mannetje naar je toe kwam die neurotisch aan zijn neus zat te vegen en opgefokt vroeg of ik iets wilde kopen. Na afwijzing vroeg hij tevergeefs nog om een dollar of een sigaret, waarna hij weer op zijn fietsje vertrok, waarna nog geen minuut later het volgende doorgesnoven figuur zijn entree maakte.
Na Bocas del Toro ben ik met een busje de grens overgestoken naar Costa Rica, naar Puerto Viejo. Dit lelijke kleine dorpje vond ik tegenvallen waarna ik de dag erna via de hoofdstad San Jose naar Quepos aan de Pacifische kust ben vertrokken. Ik had overigens twee buskaartjes gekocht zonder dat ik het doorhad van San Jose naar Quepos. Ik vond de prijs nogal hoog, maar kwam er pas later achter dat ik er een extra had. Ik kreeg mijn geld niet terug. Had echt Spaans moeten leren voordat ik hierheen kwam... Of zij Engels. Eenmaal in Quepos ben ik naar nationaal park Manuel Antonio geweest, waar allemaal aapjes achter je rondsrpingen en luiaarden in bomen hangen terwijl jij op een van de mooiste stranden ligt.
Nadat ik vandaag deze passie uitgezeten heb vertrek ik morgen naar Monteverde in de bergen, mits de bussen normaal rijden. Nu ga ik een Subwaybroodje halen, die op deze heilige dag nog wel open is en waar bescheiden Engels gesproken wordt. Tot later, lezers!
Na mijn laatste verhaal heb ik al mijn principes aan de kant geschoven: ik heb aftersun (met verfrissende aloe verageur) en zonnebrandcreme (met passievruchtgeur, alsof je een Splitijsje over je lichaam smeert) gekocht en zowaar gebruikt. Na enkele dagen begon de pijn af te nemen en maakte de rode kleur plaats voor een fraaie bruine tint. Helaas ging dat wel gepaard met vervellingen waar een slang jaloers op zou worden. Nadat ik mijn DNA over vele plaatsen verstrooid had besloot ik gisteren weer in de zon te gaan liggen, zonder enige creme. Ja, hardleers. Maar na de verbrandingen word ik verdomd bruin, dus ik moet even doorzetten (ijdelheid van ongekende proporties). De enige vervelende bijwerkingen zijn: pijnlijke huid, vervellingen, jeuk, lichte koorst, diarree, insomnia en kanker. De les 'wie mooi wil zijn moet pijn lijden' gaat nog altijd op.
Genoeg over mijn huid, terug naar de reis. Nadat Carla teruggevlogen was naar Buenos Aires, heb ik Cartagena del Indias bezocht (niet te verwarren met Cartagena in Spanje, wat overigens geografisch gezien vrij onlogisch was geweest). Erg mooie stad, maar helaas was het ook een aanmeerplaats voor cruiseschepen voor seniele Amerikaanse bejaarden, waardoor de ouden van dagen over de prachtige oude straten heersten.
De dag erna vloog ik met COPA naar Panama met een tussenstop in Colombia's hoofdstad Bogota. De eerste vlucht ging prima, maar eenmaal in Bogota had ik geen idee dat ik naar een andere (internationale) terminal moest en of mijn bagage door de luchthaven werd doorgestuurd. Uiteraard sprak er weer niemand Engels. Nadat ik met veel moeite bij de gate was aangekomen, werd ik omgeroepen (' Senor Gop de Bos' ) terwijl mijn rugzak nog doorzocht moest worden door militairen. Kortom, een stressvolle overstap. Na een erg lange busrit van het vliegveld van Panama naar de oude stad kwam deze schijtdag ten einde.
In Panama Stad verbleef ik in Casco Viejo, de oude koloniale stad. In tegenstelling tot Cartagena waren de meeste gebouwen nog niet opgeknapt, waardoor het zeer treurig oogde. Als Cartagena de 'koloniale parel van de Caraiben' is, dan is Panama de koloniale zeepok. De enige dag dat ik in de stad verbleef heb ik een dagtocht naar het befaamde kanaal gemaakt. Ik was de avond ervoor benaderd door een Britste vrouw van middelbare leeftijd, die vroeg of iemand naar het kanaal ging en een taxi wilde delen. Ik hapte toe. Al snel die dag werd me duidelijk dat deze vrouw op zijn zachtst gezegd eigenaardig was. Enkele voorbeelden: ze was extreem overtuigd van haar eigen gelijk waardoor er geen discussie mogelijk was, luisterde niet naar wat ik te vertellen had, praatte tegen ieder dier op een beangstigende infantiele manier, stak zomaar sigaretten op in taxi's, aaide af en toe over mijn hoofd, kocht een chocoladereep om het direct daarna weer terug te brengen omdat het te duur was. Na het zoveelste incident dacht ik letterlijk bij mezelf 'dit wijf is gestoord!'. Maar goed, het kanaal dus. Het is eigenlijk helemaal niet boeiend: het is een grote sluis waar een grote boot doorheen vaart. En om daar met honderden anderen naar te kijken betaal je vijf dollar. Na ons bezoek aan het Panama Kanaal besloten we (lees: 'ze' i.p.v 'we' ) naar een kleine dierentuin/botanische tuin te gaan. Was verrassend leuk en rustig. De kooien waren klein, vaak leeg en van ieder dier was er overigens maar een. Misschien was dat de reden dat zoveel kooien leeg waren (Gen 6:19, zo leer je nog eens wat).
Die avond heb ik de bus genomen naar Bocas del Toro, een eilandengroep aan de Caraibische kust van Panama vlakbij de Costa Rica. Dit gebied is Chiquita-land, waar oneindige plantages met bananenbomen onze behoefte aan bananen vervullen. Kabels met trossen bananen schieten over en onder de weg door naar enorme loodsen waar Chiquita-boten klaarliggen om ze te vervoeren. 'Wie weet wel naar de supermarkt bij jou om de hoek.' (Had even het Klokhuisgevoel toen ik dat zag).
Mijn verblijf op Bocas was leuk, mooi en warm. Dit kleine stadje vol met felgekleurde houten huizen voelde meer aan als een Caribisch oord in plaats van een Latijs-Amerikaanse: overal Jamaicaanse immigranten met dreadlocks, er hing wietgeur in de straten en waar je ook ging was er reggae te horen in plaats van het inmiddels zo vertrouwd geworden salsa. De dagen daar heb ik niet zoveel gedaan. Veel op het strand gelegen. Het hoogtepunt daar was een boottour naar een dolfijnenbaai, een baai vol koraal waar je kon snorkelen en naar een erg mooi strand. De mindere kant van het stadje was dat je 's avonds niet een minuut naar de dorpsidioot kon kijken die zijn zelfgemaakte modelvliegtuigje door de hoofdstraat sleepte aan een koordje (wtf? inderdaad) zonder dat er een mannetje naar je toe kwam die neurotisch aan zijn neus zat te vegen en opgefokt vroeg of ik iets wilde kopen. Na afwijzing vroeg hij tevergeefs nog om een dollar of een sigaret, waarna hij weer op zijn fietsje vertrok, waarna nog geen minuut later het volgende doorgesnoven figuur zijn entree maakte.
Na Bocas del Toro ben ik met een busje de grens overgestoken naar Costa Rica, naar Puerto Viejo. Dit lelijke kleine dorpje vond ik tegenvallen waarna ik de dag erna via de hoofdstad San Jose naar Quepos aan de Pacifische kust ben vertrokken. Ik had overigens twee buskaartjes gekocht zonder dat ik het doorhad van San Jose naar Quepos. Ik vond de prijs nogal hoog, maar kwam er pas later achter dat ik er een extra had. Ik kreeg mijn geld niet terug. Had echt Spaans moeten leren voordat ik hierheen kwam... Of zij Engels. Eenmaal in Quepos ben ik naar nationaal park Manuel Antonio geweest, waar allemaal aapjes achter je rondsrpingen en luiaarden in bomen hangen terwijl jij op een van de mooiste stranden ligt.
Nadat ik vandaag deze passie uitgezeten heb vertrek ik morgen naar Monteverde in de bergen, mits de bussen normaal rijden. Nu ga ik een Subwaybroodje halen, die op deze heilige dag nog wel open is en waar bescheiden Engels gesproken wordt. Tot later, lezers!
-
06 April 2012 - 19:38
Sandra:
Als je nog eens op reis gaat krijg je van mij een fles met factor 50 mee.. maar wederom een leuk verhaal :D.
Ik staar nog even verder naar de regenbuien hier en jij veel succes!
In de dierentuin hier hadden ze er overal 2 van.. dus hier hebben ze het wel begrepen. :p -
06 April 2012 - 23:56
Mattes:
Haha jop getting brown skin? unbelievable...still missing south america! -
07 April 2012 - 12:39
Rob:
Haha, ik ging wel kapot om je verbrandingsverhaal! Beter chill je 'm gewoon op die eilanden ipv van skirre steden met skirre mensen. -
07 April 2012 - 14:01
Lotte:
Je hebt niet geluisterd he? Moet ik me verdorie nu drukker gaan maken over je huid dan over berovingen, ontvoeringen, moorden en ongelukken? -
07 April 2012 - 15:49
Seline:
Nu had je zeker wel mijn boekje Latijns Amerikaans Voor Reizigers nodig gehad! maar ik kan heel hard om je verhalen lachen :) gop de bos, hahahaha! -
07 April 2012 - 20:05
Tjeerd:
Ik luister ook bijna nooit naar Lotte hoor. -
07 April 2012 - 22:05
Fhausia:
Grappig :D echt een top verhaal Jop! Je maakt me toch dingen mee hihihi -
07 April 2012 - 22:24
Carlita:
hahaha i just don't understand why are you still looking for sunny places if you will end always the same way!! you definitely should come to buenos aires (besides we have no fried bananas and ugly monkeys!) -
10 April 2012 - 15:47
Milan:
haha wat een rare mensen daar allemaal, kan toch nog gekker dan China!! :P
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
