De race door Centraal-Amerika
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jop
14 April 2012 | Guatemala, Antigua
Buiten is inmiddels de zon achter de wolken verdwenen, waardoor de oude stad ineens guur en koud overkomt. Een goede reden voor mij om naar binnen te gaan om weer wat te schrijven. Ik ben nu in Antigua, in Guatemala. Deze oude stad ligt in de hooglanden van het land en is omringd door vulkanen. De met keitjes bedekte straten worden bewandeld door straathonden, vele toeristen en lokale maya-vrouwtjes die gehuld gaan in kleurrijke kleding die de toeristen allerlei waren proberen te verkopen. Jammer voor hen dat ik vanochtend al mijn souvenirs al in een soort souvenir/authentieke Kitsch Kitchen-achtige groothandel heb gekocht (een winkel waar mijn moeder een hele dag in zou kunnen spenderen).
Na mijn Semana Santa-stranding in Quepos in Costa Rica heb ik een bus genomen richting Monteverde in de bergen in het binnenland. Bij mijn overstap in Puntarenas ontmoette ik een Duits en een Canadees meisje, die net als ik drie uur op de bus naar Monteverde moesten wachten. Na de lange wacht en een tergend langzame klim de bergen op kwamen we uren later aan in het dorpje. We besloten naar hetzelfde hostel te gaan, waar we bij aankomst werden gebombardeerd met touropties. De keuze was al snel gemaakt: de volgende dag zouden we met zijn drieën een canopytour doen: een avontuurlijke excursie, waarbij je veilig gezekerd via kabels met een katrol tussen de boomtoppen door de jungle glijdt. Van de vijf aanbieders besloten we de meest extreme te doen.
De volgende dag werden we opgehaald en naar het canopy park gereden. Daar werd je door een mannetje in in zo'n oncomfortabel tuigje gehesen en kreeg je een duidelijke Engels uitleg. Na het besteigen van een trapje begon het avontuur. Op een platform op een hoogte van enkele meters werd je katrol aan de lijn bevestigd en schoot je met hoge snelheid naar het volgende platform, waar een andere mannetje je nonchalant ontkoppeld en je weer vastmaakte aan de volgende lijn. Na zo'n tien lijnen gehad te hebben werd het pas echt spannend: een 800 meter lange lijn over een vallei vol jungle. Eenmaal aan de overkant werd het nog leuker: de weg terug over diezelfde vallei kon je 'superman-stijl' doen, waarbij je met twee katrollen aan je rug met je armen gespreid als een vogel (of naar voren als superman, net wat je pretendeerd te zijn) en met je buik naar beneden de lijn afglijdt. Als dat nog niet spannend genoeg was, stond de grote finale nog op je te wachten: de tazan-swing, waarbij je een loopbrug op moest lopen die halverwege boven het dal stopte. Daar werd je kort geïnstrueerd, waarna er een hekje open werd gegooid en je met een lichte duw in je rug een vrije val van ruim 20 meter maakte en je vlak voor de grond heen en weer slingerde. Een andrenalinekick waar je nog lang op kan teren.
Na terugkomst hadden het Duitse meisje en ik nog een tour op het programma staan: 'the wildlife night walk'. Nog hyperactief van het avontuur van eerder op de dag startten we deze 'nachtelijke' wandeling om 17.30. We werden met tien anderen door onze gids een mini jungle ter grootte van het Sarfati park ingeleid om daar met nog vijf andere groepen van hetzelfde formaat op zoek te gaan naar dieren. Na een goede vergelijkbare ervaring in Maleisië had ik me erg verheugd op deze tocht, maar het viel tegen: het bos was te klein, overal in het donkere woud zag je de zaklampen van de andere groepen schijnen, er waren te mooi aangelegde paden en onze gids heeft vaker 'Okey guys, when we´re talking about...' gezegd dan dat we dieren hebben gezien. Maar ondanks dat hebben we toch (onder de helderste sterrenhemel) nog het een en ander gezien: een moeder en een baby luiaard in een boom (normaal als er twee ongerelateerde soortgenoten in een boom zitten gaan ze elkaar in slow-motion te lijf), een soort das-achtig beest, een enorme wandelende tak en een tarantula ter grootte van je gezicht die onze gids met geweld met een stokje uit zijn hol had gejaagd (Okay guys, when we are talking about the tarantula...).
Bij terugkomst in het hostel waren we nog helemaal enthousiast van een geslaagde dag. Maar eenmaal in de kamer stond er een van de grootste frustraties van deze reis op me te wachten. Slipper kwijt. Eentje maar. In eerste instantie was ik rustig onder mijn bed gaan kijken, in mijn tas en rond de spullen van mijn kamergenoten gaan zoeken. Maar nergens een tweede slipper te bekennen. Mijn rustige zoektocht veranderde langzaam in een paranoïde heksenjacht waarin iedereen verdacht was: mijn Canadese kamergenoot die niet mee was met de nachtwandeling, de medewerkers van het hotel, zwerfhonden. Maar de meest logische verdachten waren de twee Amerikaanse meisjes die bij ons in de kamer waren gekomen toen wij de tocht liepen. Ten einde raad ben ik toch maar gaan slapen om de Amerikaanse meisjes aan de tand te gaan voelen op het moment dat zij terugkwamen uit het dorp. Slapend als een waakhond betrapte ik hen toen zij hun bed inkropen. Zonder enige aarzeling vroeg ik hen over de slipper, maar ze verzekerde mij dat hij vast wel ergens in de kamer moest liggen. Na een nacht vol dromen over wraak en vergelding checkte ik alles de volgende ochtend nog een laatste keer, vlak voor vertrek. En daar lag hij: onder mijn bed. Op de plek waar ik de avond ervoor al 20 keer gekeken had. Nu was het duidelijk: de Amerikaanse meisjes hadden hem meegenomen en stil onder mijn bed geschoven toen ze terugkwamen, nog voordat ik ze hun bed in zag kruipen. Ik was blij en besloot er geen ophef over te maken. Waarom ze hem meegenomen hadden is me een raadsel, maar ik heb mijn theorieën. Het moraal van dit verhaal: blijf met je poten van mijn slippers af!
Met mijn twee slippers aan de voeten vertrokken het Duitse meisje en ik met nog drie anderen in een gedeelde taxi naar de Nicaraguaanse grens. Na een redelijk eenvoudige oversteek nam ik afscheid van mijn Duitse reisgenote en nam ik de bus naar Granada. Granada is (wederom) een oude Spaanse koloniale stad vol kleurige huizen. Wat mij opviel was dat Nicaragua duidelijk een treetje lager op de ontwikkelingstrap stond dan Panama en Costa Rica: de huizen waren wat meer vervallen, de straten viezer, paard en wagen was nog een gangbaar vervoersmiddel in de stad en op (of eigenlijk 'over') de wegen lag af en toe een doodgereden zwerfhondje. Ook het niveau en de hoeveelheid van het Engels dat er gesproken wordt is veel dramatischer dan dat van de twee landen die ik ervoor bezocht heb. Buiten mijn dozijn aan woorden die ik inmiddels spreek doe ik nu niet veel moeite meer. Ik vorm nu hele Engelse zinnen met af en toe een Spaanse woord erin. Als ik me te veel blijf aanpassen leren ze het nooit.
Na de volgende dag de standaard dingen te hebben gedaan in de zinderende hitte -zoals het drinken van een sapje op een terras, het aanschouwen van de koloniale pracht en het beklimmen van een kerktorentje of twee- had ik het wel weer gezien en besloot ik een busticket naar Guatemala Stad te kopen. Deze reis vertrok de volgende ochtend vroeg vanuit de hoofdstad Managua richting Guatemala en zou door Honduras en El Salvador (+2) rijden, twee landen waar ik bij nader inzien niet langer wilde verblijven dan in transit. In El Salvador zouden we overnachten, om vanuit daar de volgende ochtend door te rijden naar Guatemala.
Om op tijd bij de bushalte te zijn moest ik overnachten in Managua. Ik verbleef (na verbaal aangevallen te zijn samen met twee Zweedse meisjes door opdringerige taxichauffeurs) in een hotel in een erg treurige uitgestorven buurt. ´s Avonds kreeg ik honger en besloot ik naar McDonalds te gaan, die me (uiteraard) onderweg naar hotel opgevallen was. Ik besloot mezelf te trakteren op een taxi ritje er naartoe, aangezien de verlaten straten van Managua niet erg uitnodigend zijn na zonsondergang. De taxichauffeurs vroegen teveel waarop ik besloot te lopen. Het begin viel mee maar naarmate de tocht vorderde en de straten leger en donkerder werden, werd ik nerveuzer. Niet wetende dat het nog 200 meter verder was besloot ik een taxi te nemen. Een noodzakelijk kwaad voor een groter doel.
De volgende ochtend vertrok de bus om vijf uur in de ochtend. De bus was erg goed, met airco (een zelfzaamheid hier) en een stoel die ver naar achter kan leunen (idem). Na de eerste uren geslapen te hebben kwamen we aan bij de eerste grens met Honduras, waar de mannetjes van de bus alle formaliteiten afhandelden. Na een paar uur rijden door het bergachtige, dorre einde-van-het-droge-seizoen-landschap kwamen we bij de grens met El Salvador. Helaas geen stempel gekregen. Terwijl we door het groenere El Salvador reden doemde af en toe aan de horizon het silhouet van een enorme kegelvormige vulkaan op, waarvan de toppen in enkele wolken gehuld gingen. Aan het einde van de middag, na meer dan twaalf uur rijden kwamen we in de hoofdstad San Salvador aan. Na een korte nacht slapen verloste we onszelf uit 'De Verlosser' (ha!) de volgende ochtend door te arriveren in Guatemala. Daar nam ik samen met een geboren Guatemalese (?) Amerikaan een shuttle richting Antigua waar ik nu verblijf.
Morgen vertrek ik naar de befaamde markt in een dorpje waarvan ik de naam niet meer weet (ik kom er op terug) waar de Maya's uit de regio hun goederen komen verkopen. Vanaf daar ga ik in de middag naar het Atitlan Meer om nog meer vulkanen en Maya's te zien. Klinkt als een goed plan, toch? En nu is het mooi geweest... Zit hier alweer veel te lang. Tot wederziens!
Na mijn Semana Santa-stranding in Quepos in Costa Rica heb ik een bus genomen richting Monteverde in de bergen in het binnenland. Bij mijn overstap in Puntarenas ontmoette ik een Duits en een Canadees meisje, die net als ik drie uur op de bus naar Monteverde moesten wachten. Na de lange wacht en een tergend langzame klim de bergen op kwamen we uren later aan in het dorpje. We besloten naar hetzelfde hostel te gaan, waar we bij aankomst werden gebombardeerd met touropties. De keuze was al snel gemaakt: de volgende dag zouden we met zijn drieën een canopytour doen: een avontuurlijke excursie, waarbij je veilig gezekerd via kabels met een katrol tussen de boomtoppen door de jungle glijdt. Van de vijf aanbieders besloten we de meest extreme te doen.
De volgende dag werden we opgehaald en naar het canopy park gereden. Daar werd je door een mannetje in in zo'n oncomfortabel tuigje gehesen en kreeg je een duidelijke Engels uitleg. Na het besteigen van een trapje begon het avontuur. Op een platform op een hoogte van enkele meters werd je katrol aan de lijn bevestigd en schoot je met hoge snelheid naar het volgende platform, waar een andere mannetje je nonchalant ontkoppeld en je weer vastmaakte aan de volgende lijn. Na zo'n tien lijnen gehad te hebben werd het pas echt spannend: een 800 meter lange lijn over een vallei vol jungle. Eenmaal aan de overkant werd het nog leuker: de weg terug over diezelfde vallei kon je 'superman-stijl' doen, waarbij je met twee katrollen aan je rug met je armen gespreid als een vogel (of naar voren als superman, net wat je pretendeerd te zijn) en met je buik naar beneden de lijn afglijdt. Als dat nog niet spannend genoeg was, stond de grote finale nog op je te wachten: de tazan-swing, waarbij je een loopbrug op moest lopen die halverwege boven het dal stopte. Daar werd je kort geïnstrueerd, waarna er een hekje open werd gegooid en je met een lichte duw in je rug een vrije val van ruim 20 meter maakte en je vlak voor de grond heen en weer slingerde. Een andrenalinekick waar je nog lang op kan teren.
Na terugkomst hadden het Duitse meisje en ik nog een tour op het programma staan: 'the wildlife night walk'. Nog hyperactief van het avontuur van eerder op de dag startten we deze 'nachtelijke' wandeling om 17.30. We werden met tien anderen door onze gids een mini jungle ter grootte van het Sarfati park ingeleid om daar met nog vijf andere groepen van hetzelfde formaat op zoek te gaan naar dieren. Na een goede vergelijkbare ervaring in Maleisië had ik me erg verheugd op deze tocht, maar het viel tegen: het bos was te klein, overal in het donkere woud zag je de zaklampen van de andere groepen schijnen, er waren te mooi aangelegde paden en onze gids heeft vaker 'Okey guys, when we´re talking about...' gezegd dan dat we dieren hebben gezien. Maar ondanks dat hebben we toch (onder de helderste sterrenhemel) nog het een en ander gezien: een moeder en een baby luiaard in een boom (normaal als er twee ongerelateerde soortgenoten in een boom zitten gaan ze elkaar in slow-motion te lijf), een soort das-achtig beest, een enorme wandelende tak en een tarantula ter grootte van je gezicht die onze gids met geweld met een stokje uit zijn hol had gejaagd (Okay guys, when we are talking about the tarantula...).
Bij terugkomst in het hostel waren we nog helemaal enthousiast van een geslaagde dag. Maar eenmaal in de kamer stond er een van de grootste frustraties van deze reis op me te wachten. Slipper kwijt. Eentje maar. In eerste instantie was ik rustig onder mijn bed gaan kijken, in mijn tas en rond de spullen van mijn kamergenoten gaan zoeken. Maar nergens een tweede slipper te bekennen. Mijn rustige zoektocht veranderde langzaam in een paranoïde heksenjacht waarin iedereen verdacht was: mijn Canadese kamergenoot die niet mee was met de nachtwandeling, de medewerkers van het hotel, zwerfhonden. Maar de meest logische verdachten waren de twee Amerikaanse meisjes die bij ons in de kamer waren gekomen toen wij de tocht liepen. Ten einde raad ben ik toch maar gaan slapen om de Amerikaanse meisjes aan de tand te gaan voelen op het moment dat zij terugkwamen uit het dorp. Slapend als een waakhond betrapte ik hen toen zij hun bed inkropen. Zonder enige aarzeling vroeg ik hen over de slipper, maar ze verzekerde mij dat hij vast wel ergens in de kamer moest liggen. Na een nacht vol dromen over wraak en vergelding checkte ik alles de volgende ochtend nog een laatste keer, vlak voor vertrek. En daar lag hij: onder mijn bed. Op de plek waar ik de avond ervoor al 20 keer gekeken had. Nu was het duidelijk: de Amerikaanse meisjes hadden hem meegenomen en stil onder mijn bed geschoven toen ze terugkwamen, nog voordat ik ze hun bed in zag kruipen. Ik was blij en besloot er geen ophef over te maken. Waarom ze hem meegenomen hadden is me een raadsel, maar ik heb mijn theorieën. Het moraal van dit verhaal: blijf met je poten van mijn slippers af!
Met mijn twee slippers aan de voeten vertrokken het Duitse meisje en ik met nog drie anderen in een gedeelde taxi naar de Nicaraguaanse grens. Na een redelijk eenvoudige oversteek nam ik afscheid van mijn Duitse reisgenote en nam ik de bus naar Granada. Granada is (wederom) een oude Spaanse koloniale stad vol kleurige huizen. Wat mij opviel was dat Nicaragua duidelijk een treetje lager op de ontwikkelingstrap stond dan Panama en Costa Rica: de huizen waren wat meer vervallen, de straten viezer, paard en wagen was nog een gangbaar vervoersmiddel in de stad en op (of eigenlijk 'over') de wegen lag af en toe een doodgereden zwerfhondje. Ook het niveau en de hoeveelheid van het Engels dat er gesproken wordt is veel dramatischer dan dat van de twee landen die ik ervoor bezocht heb. Buiten mijn dozijn aan woorden die ik inmiddels spreek doe ik nu niet veel moeite meer. Ik vorm nu hele Engelse zinnen met af en toe een Spaanse woord erin. Als ik me te veel blijf aanpassen leren ze het nooit.
Na de volgende dag de standaard dingen te hebben gedaan in de zinderende hitte -zoals het drinken van een sapje op een terras, het aanschouwen van de koloniale pracht en het beklimmen van een kerktorentje of twee- had ik het wel weer gezien en besloot ik een busticket naar Guatemala Stad te kopen. Deze reis vertrok de volgende ochtend vroeg vanuit de hoofdstad Managua richting Guatemala en zou door Honduras en El Salvador (+2) rijden, twee landen waar ik bij nader inzien niet langer wilde verblijven dan in transit. In El Salvador zouden we overnachten, om vanuit daar de volgende ochtend door te rijden naar Guatemala.
Om op tijd bij de bushalte te zijn moest ik overnachten in Managua. Ik verbleef (na verbaal aangevallen te zijn samen met twee Zweedse meisjes door opdringerige taxichauffeurs) in een hotel in een erg treurige uitgestorven buurt. ´s Avonds kreeg ik honger en besloot ik naar McDonalds te gaan, die me (uiteraard) onderweg naar hotel opgevallen was. Ik besloot mezelf te trakteren op een taxi ritje er naartoe, aangezien de verlaten straten van Managua niet erg uitnodigend zijn na zonsondergang. De taxichauffeurs vroegen teveel waarop ik besloot te lopen. Het begin viel mee maar naarmate de tocht vorderde en de straten leger en donkerder werden, werd ik nerveuzer. Niet wetende dat het nog 200 meter verder was besloot ik een taxi te nemen. Een noodzakelijk kwaad voor een groter doel.
De volgende ochtend vertrok de bus om vijf uur in de ochtend. De bus was erg goed, met airco (een zelfzaamheid hier) en een stoel die ver naar achter kan leunen (idem). Na de eerste uren geslapen te hebben kwamen we aan bij de eerste grens met Honduras, waar de mannetjes van de bus alle formaliteiten afhandelden. Na een paar uur rijden door het bergachtige, dorre einde-van-het-droge-seizoen-landschap kwamen we bij de grens met El Salvador. Helaas geen stempel gekregen. Terwijl we door het groenere El Salvador reden doemde af en toe aan de horizon het silhouet van een enorme kegelvormige vulkaan op, waarvan de toppen in enkele wolken gehuld gingen. Aan het einde van de middag, na meer dan twaalf uur rijden kwamen we in de hoofdstad San Salvador aan. Na een korte nacht slapen verloste we onszelf uit 'De Verlosser' (ha!) de volgende ochtend door te arriveren in Guatemala. Daar nam ik samen met een geboren Guatemalese (?) Amerikaan een shuttle richting Antigua waar ik nu verblijf.
Morgen vertrek ik naar de befaamde markt in een dorpje waarvan ik de naam niet meer weet (ik kom er op terug) waar de Maya's uit de regio hun goederen komen verkopen. Vanaf daar ga ik in de middag naar het Atitlan Meer om nog meer vulkanen en Maya's te zien. Klinkt als een goed plan, toch? En nu is het mooi geweest... Zit hier alweer veel te lang. Tot wederziens!
-
15 April 2012 - 09:22
Fhausia :
Wat een avontuur in het canopy park :D kreeg er zelf een kick van toen ik het zat te lezen, echt super vet Jop! -
15 April 2012 - 11:06
Peter:
Bungee jumpen, door verlaten stadjes zwerven, jungletochten, derdegraads zonnebrand... mwaaah, maar een slipper kwijt!! -
15 April 2012 - 12:21
Seline:
hahaha en het slipper verhaal is gewoon 1/3 van je reisverslag ! -
16 April 2012 - 02:51
Carlita:
If I understood okay, you are saying that the slipper thing was the biggest frustration of your trip?? that one fixed with a wire in ciudad perdida?? come on!! you must have been going through a quite pessimistic phase while writing this, right? :) -
16 April 2012 - 05:47
Lotte:
Ik wil ook tussen bomen slingeren!! -
16 April 2012 - 05:49
Lotte:
En misschien kan wat reserveschoeisel geen kwaad! -
16 April 2012 - 09:57
Peter:
Nog even over je slipper: je hoorde vast en zeker de stem van oude wijze vader in je hoofd brommen: "heb je gekeken of gezocht..." -
16 April 2012 - 11:26
Milan:
aaaaaaaaah kreeg je geen rolberoerte toen je die spin zag?? ik denk trouwens dat zo'n beest er met je slipper van door was gegaan... -
16 April 2012 - 12:18
Kallista:
Wauww dat je dat durft die canopytour! Wel supercool, nog tussen het slingeren door weten foto's te maken?;)
Groetjes aan je Slipper. X -
16 April 2012 - 15:33
Jop:
Hahah ja pap, daar dacht ik nog aan ja!
En Milan, ik had pas een hele grote spin in mijn kamer die te snel wegrende om dood te slaan. En toen bedacht ik me maar dat 'ie de muggen op zou eten...
En Kallista, zal snel even een filmpje en wat foto's uploaden! -
17 April 2012 - 12:03
Sandra:
Hey Jop, balen van die gemiste stempel :p
Ik zit me nu in een internetcafe in Nickerie te vermaken met jou verhaal want we kunnen niet terug naar Paramaribo. Er is maar 1 weg van oost naar weg met een krakkemikkige brug en die is stuk... dus nu moeten we minstens 8 uur wachten.
Maar dankzij jou verhaal is het net ff wat minder erg :p -
17 April 2012 - 14:09
Martine:
Wat bewaar je in die slipper Jop, dat je niet zonder kunt? ;)
En wanneer ga je naar Cuba? Ben benieuwd naar het volgende verhaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
