Laatste dag Taipei

Ik heb vandaag een paar uur in de zon gezeten in een groot park en gedacht aan jullie trouwe lezers in minder gunstige weersomstandigheden. En dan bedacht ik me hoe blij ik hier moest zijn, ook al stoorde het luxeprobleem dat mijn lange broek eigenlijk te warm is met dit weer me toch enigszins.
Maar dit weer was het al geen twee dagen geweest. Gisteren, toen het redelijk warm doch geheel bewolkt was en af en toe zeer zacht regende, met de bus van Taipei naar het dorp Wulai gegaan. Wulai is een aboriginaldorp (de oorspronkelijke bewoners van Taiwan, die iets weg hebben van polynesiers). Het dorp staat bekend om zijn natuurschoon, zijn warmwaterbaden en zijn aboriginalkeuken (dat vooral veel varkensvlees bevat). Het drop bevindt zich in een steile vallei waar een rivier doorheen stroomt. De hellingen van de bergen zijn geheel begroeid met wilderige groene junglebomen, terwijl de toppen half in de wolken lagen. Zeer mooi! Je moet de foto's zien om er een beetje een realistisch beeld van te krijgen. Ik ben toen van het dorp naar de Wulai waterval gelopen, waar een kabelbaan start die langs de waterval voert de berg op. En daar gebeurde het: een Chinees (of Taiwanees, komt een beetje op hetzelfde neer) sprak mij uit zichzelf aan om een gesprek te starten. De gesloten Chinezen kijken hier soms wel op, maar starten zelden een gesprek met je (of alleen 'Hello' omdat ze dat wel leuk vinden en dan lopen ze snel verder). Maar deze begon een heel gesprek in redelijk Engels (maar onverstaanbaar door zijn accent) over waar ik vandaan kwam, dat Nederlands, Engels, Duits, Deens etc. aan elkaar verwant zijn en waarom je ook blond haar-blauwe ogen mensen in Rusland hebt. Opzich weinig informatie die ik zelf nog niet wist, maar ik verbaasde me erover dat iemand anders (helemaal in Azie) er ook vanalles afwist. We gingen samen met de kabelbaan de berg op langs de waterval. Dat was zo mooi, maar ik kreeg niet echt de gelegenheid te genieten aangezien mijn Chinese van geen ophouden wist over taalfamilies en over Russen. Hij heeft echt meerdere malen zijn punt gemaakt die dingen. Eenmaal bovenop de berg hebben we wat rondgelopen door de jungle-achtige bergen en probeerde ik de gespreksonderwerpen te regiseren, wat aardig lukte, maar af en toe verloor ik de grip en sloeg hij toe met een onderwerp als de Slavische taalfamilie. En bij elke Westerse toeristen die we tegenkwamen vroeg hij waar ze vandaag kwamen en zei hij tegen hen dat ik uit Nederland kwam. Na het gebied enigszins verkend te hebben gingen we weer naar beneden en nam ik afscheid van mijn vriendelijke doch licht autistische vriend. Op de weg terug naar het dorp verbaasde ik me er nog eens over de vreemde ontmoeting met de eerste uit zichzelf contactzoekende Chinees. Eenmaal in het dorp nog een worst gegeten (erg lekker) en een ondefinieerbare bol vlees (volgens mij) die gefrituurd was (zo vies dat ik meer dan de helft weggegooid heb). Na een busrit van 40 minuten kwam ik weer in mijn hostel waar ik om acht uur even op bed gaan liggen. Maar ik was in slaap gevallen (met kleren en schoenen nog aan en lenzen nog in) en werd de volgende ochtend pas wakker.
Vandaag was mijn laatste dag in Taiwan. Ik was met de metro naar het park bij het Sun Yat Sen Memorial gegaan waar ik twee uur in de zon heb gezeten. Vanaf daar ben ik naar de Taipei 101 gelopen (die hele hoge toren) en heb ik in het winkelcentrum een reisboek gekocht voor mijn reis die ik in de zomer wil gaan maken (Zuid-Oost Azie). Daarna ben ik met de lift naar het observatiedek van de toren gegaan. Die lift doet die 400 meter in nog geen 40 seconde, wat je goed in je oren voelt. Vanaf daar was het zo'n mooi uitzicht over de stad en de bergen. Maar ondanks dat mijn huis en de Kalvertoren nog lang niet zo hoog zijn, was door mijn dagelijkse standaard de beleving van deze hoogte niet zo schrikwekkend als ik dacht dat het zou zijn. Dat is mijn verklaring dan tenminste;). Daarna ben ik weer even in het park gaan zitten tot zonsondergang. En nu zit ik hier achter de computer. Daar heeft overigens wel een metrorit tussen gezeten, aangezien ik de kracht van het teleporteren niet beheers.
Morgen vlieg ik terug naar Hong Kong en ga ik weer in mijn oude hostel. Dus mijn volgende (en waarschijnlijk laatste) berichtje zal van daar komen!