Op het zuidelijk halfrond

Het is alweer een tijd geleden sinds ik mijn laatste verhaal geschreven heb, dus bij dezen een nieuwe. Inmiddels ben ik in Indonesie op Java, mijn zevende land alweer deze reis. Volgens mij ook weer het verste dat ik ooit van huis geweest ben en ik ben bovendien voor het eerst de evenaar gepasseerd.
Na mijn laatste bericht uit Sepilok in Maleisie heb een ware natuurliefhebber gespeeld. Ik ben in Sepilok mijn eerste dag begonnen met het oerang oetan park, waar enkele apen opgevangen zijn om te rehabiliteren (nee niet van crack). De voedingstijd was om 10 uur 's ochtend en ik arriveerde enkele minuten laat in een ongeveer 100 personen tellende starende overenthousiaste massa. Na twee apen gezien te hebben die melk dronken en er in baden klom een van de oerang oetans het bezoekersplatform op waarop de massa zich met camera's gewapend op het dier wierpen als mieren op een zoet snoepje. Bizarre gewaarwording. Maar eigenlijk was het gewoon een dierentuin, met een diersoort in een groot en goed natuurgetrouw ingericht hok. Na deze attractie heb ik een taxi genomen naar het neusapen park, waar een pantage-eigenaar om vaste tijden een wilde groep neusapen voert. Deze opmerkelijke dieren zijn vrij groot en de mannetjes hebben dikke grote neuzen, bolle buiken en zijn blijbaar constant opgewonden. Maar deze dieren waren niet het enige. Zo verscheen er ook nog een andere aapsoort. Deze kleine zwart/grijze aanpjes hadden geen angst voor mensen en hadden er geen probleem mee als je op 20 centimeter afstand foto's van ze ging maken. Na de twee aapsoorten kwam er een derde diersoort aan bod: de neushoornvogels. De mannetjes van het park lokte de dieren met een bijzonder irritant geimiteerd vogelgeluid waarop enkele vogels het brood kwamen halen. En toen ik dacht dat het dierenfeest voorbij was werd er een opgevangen otter aan een tuigje tevoorschijn getoverd. Dat laatste ging me een beetje te ver waarop ik de taxi weer terug naar mijn b&b genomen heb.
De dag erna ben ik teruggegaan naar Sandakan, waar ik twee dagen ervoor met het vliegtuig geland was. Aangezien ik nog een dag in Borneo te vullen had, dacht ik wel een leuke bezigheid te vinden in het stadje. Daar kwam ik bij een reisbureau die tours organiseerde naar de echte jungle. Ik heb toen meteen geboekt en nog geen tien minuten later vertrok ik naar Bilit, aan de Kinabatangan rivier (die naam voor dit verhaal weer even op moeten zoeken aangezien mijn hoofd inmiddels verzadigd is van al de veel te moeilijke topografische namen). Na twee uur kwam de bus aan, in een lodge aan de rivier, midden in de jungle. Na ingecheckt te hebben vertrok ons bootje met acht personen de rivier op. Inmiddels begon het te stortregenen en nadat we lang geen dieren gezien hadden begon ik mijn twijfels te krijgen bij deze redelijk dure tocht. Maar toen we een zijrivier insloegen spotten we de eerste aapjes en al snel daarna zagen we een groep wilde neusapen. Toen mijn pessimistische bui hierdoor alweer redelijk opgeklaard was zag onze bootbestuurder (kapitein is te veel eer voor zo'n klein bootje) een groep andere boten rondcirkelen waarvan de mensen gefascineerd naar de bomen staarden: het was een wilde Oerang Oetan. Ver weg, maar duidelijk zichtbaar zat 'ie een beetje rond te slingeren. Vervolgens zijn we doorgegaan en hebben we nog twee aapsoorten en een grote slang gezien en de mooiste neushoornvogels die met het indrukwekkende gekleurde snavel en spanwijdte van boom naar boom vlogen. Daarna zijn we teruggekeerd naar de lodge waar iedereen bijzonder enthousiast was over de boottocht (inclusief ikzelf). Het is niet heel bijzonder om een Oerang Oetan in het opvangcentrum te zien, maar in het wild is het toch wel indrukwekkend, ook al ben je geen grote natuurliefhebber. Tijdens het avondeten raakte ik aan de praat met Michael uit Amerika die bezig was met het schrijven van een boek over mensen die verdwaald zijn in de jungle en hij was hier voor inspiratie. Ik kan niet wachten tot zo'n origineel verhaal in de winkels ligt. Maar ik liet hem in zijn droom en 's avonds in het donker hebben we met een gids en gehuurde laarzen een wandeling door het modderige bos gemaakt. Daar spotte onze uiterst scherpe gids een civetkat (soort van kat/marter-achtig schepsel) en veel soorten kleurige vogels die rustig in het zicht en ongestoord op takken zaten te slapen.
De volgende morgen vertrokken we voor een ochtend safari om 6 uur. Deze keer gingen we de andere kant van de rivier op waarna we al snel een krokodil zagen. Wederom kwamen we een groep neusapen tegen en enkele neushoornvogels. We hadden nu vrijwel alle indrukwekkende dieren gezien die er te zien waren, op de bosolifanten na. Maar goed, de tour was zeker het geld waard!
Daarna ben ik gedropt op het vliegveld van Sandakan, vanwaar ik vroeg in de middag naar Kota Kinabalu vloog. Na een vlucht van een half uurtje moest ik daar ruim zeven uur wachten op mijn andere vlucht naar Jakarta, Indonesie. Deze tweeenhalf uur durende vlucht ging snel voorbij (in tegenstelling tot de zeven urige wachttijd op het vliegveld), maar na aankomst moest ik vrij lang wachten op mijn visum, waardoor ik pas rond 1 uur 's nachts in het backpackergebied in het centrum van de stad aankwam. Helaas waren alle budgethotels en hostels vol, waardoor ik na enkele malen de straat doorgelopen te zijn in een mooi en duur hotel terecht kwam. Niet echt het geld waard aangezien ik 's ochtends om 8 uur alweer de trein naar Yogyakarta zou nemen, in centraal Java. Ik heb Jakarta maar overgeslagen omdat ik van veel mensen gehoord heb dat deze drukke, lawaierige en vervuilde stad niet echt de moeite waard is. De trein van Jakarta naar Yogyakarta was relatief luxe met airconditioning en ruime stoelen. De rit zelf was ook erg aangenaam met prachtige uitzichten over het Javaanse platteland, met tropische bossen, vlaktes met groene rijstvelden van waaruit in de verte een enorme kegelvormige vulkaar stak, de blauwe lucht met hier en daar een wolk, de kleine traditionele dorpjes met witte huisjes met oranje dakpannen. Eigenlijk het beeld wat je hebt als je aan Indonesie denkt (tenminste, ik dan). Na ruim acht uur kwam ik in Yogyakarta aan, waar ik een hotel in was gegaan warvan ik dacht dat mijn Lonely Planet het had aangeraden. Na te snel hebben toegezegd kwam ik er 's avonds aan na gegeten te hebben. Maar de gedeelde douche had geen douche... maar een grote bak met water met een bak erin, waarmee je water over jezelf heen kon gieten. Een beetje een tegenvaller. Vervolgens kwam ik weer in mijn kamer, waar de vonkende stopcontacten mijn oplader niet konden houden en werd ik 's nacht wakker gehouden door warmte, muggen en mensen op de gang. Geen succes dus. En om die redenen ben ik de volgende ochtend naar een beter guesthouse gegaan, waar ik wel een (koude) douche heb (voor mezelf) en goed bed en een TV (Met alleen maar Indonesische zender. Wat ze hier voor programma's en reclames maken is echt onbeschrijfelijk!).
Later die dag ben ik nog wat door de stad gaan lopen. Veel armoede, straten vol met winkels met 'zeeman-allure' en chaotisch verkeer. Maar daarnaast zijn er ook mooie lanen met grote tropische bomen, Javaanse kastelen, nederlandse koloniale gebouwen en moskeeen.
's Avonds heb ik het poppenmuseum bezocht waar ze iedere dag an 8 tot 10 een typisch Javaans schaduwpoppenshow opvoeren. De zaal was klein, maar gevuld met een groep muzikanten met xylofoons, trommels, gongs en nog meer instrumenten en een groepje van vier oude vrouwtjes die allemaal gekleed waren in traditionale Javaanse kleding. Achter de muzikanten was een groot scherm waar de poppenspeler zat (die tevens ook het verhaal vertelde) terwijl hij werd geflankeerd door zijn tientallen leren tweedimensionale poppen. Aan de andere kant van het scherm was door het licht aan de kant van de poppenspeler de schaduw te zien van de poppen. De show was erg indrukwekkend aan het begin. De trance-opwekkende muziek en zang, de mysterieuze schaduwen en het gebrabbel in het Javaans. Maar al snel begon het publiek zich te vervelen en liep de zaal leeg. Het laatste half uur was werkelijk een strijd tegen de verveling, aangezien het verhaal grotendeels bestond uit twee poppen die heel hard tegen elkaar aansloegen en mannetjes die elkaars arm er afrukten. Om tien uur waren we nog maar met vier over van de ongeveer 25 toeschouwers. Ik ontwaakte om 10 uur uit mijn semi-slaap toen iemand het applaus startte. Vervolgens kregen de vier overgebleven toeschouwers van de muzikanten een nog groter applaus omdat we de volle twee uur volgehouden hadden. Blijkbaar een hele prestatie.
De dag erna, vandaag, heb ik een tour gedaan naar de Borobudur, een 1200 jaar oude Boeddhistische tempel, en naam de Prambanan, een iets jongere Hindoeistische tempel. Vanohtend om 4.45 opgestaan (ik begin er inmiddels gewend aan te raken) om met een minibusje naar de tempel te gaan voor zonsopkomst. het enorme tempelcomplex is een groot vierkant met verschillde lagen en enorm veel Boeddhabeelden. het uitzicht was erg mooi, over de bossen, de bergen, de enorme vulkaan en uiteraard de opkomende zon. Op de tempel werd ik constant aangesproken door universiteitstudenten die naar deze tempel gestuurd waren om met buitenlanders te praten om hun Engels te verbeteren. Het waren wel leuke gesprekken, over leven in Indonesie, de geschiedenis van de Nederlanders in Indonesie en het feit dat ik in Nederland ook nasi goreng met sate eet.
Na ontbijt zijn we vertrokken naar de Prambanan tempel. Deze tempel was minder indrukwekkend, maar had een Koreaans meisje ontmoet die ook mijn tour deed, dus dat was wel gezellig, ook al was de communicatie bijzonder lastig. Om 1 uur kwamen we weer terug in Yogyakarta.
Morgenochtend vertrek in naar de Bromovulkaan, in Oost-Java, waar ik een nacht zal blijven om het kraterlandschap tijdens zonsopkomst te zien. Daarna vertrek ik richting Bali (nee ik ga niet naar Kuta, geen strand en uitgaan voor mij). Tot snel! Oh en vergeet mijn foto's niet te bekijken van mijn safari avontuur! Ze staan bij mijn vorige verhaal.