Of eigenlijk Myanmar

Op het moment ben ik in Myanmar (dat is de officiele naam van het voormalige Birma, maar toen ik een land moest aangeven kon ik alleen uit Birma kiezen... kwalijke zaak). Het is weer een hele nieuwe ervaring moet ik zeggen. Ik zal mijn Singapore-verhaal vervolgen:
Na mijn laatste bericht uit Singapore ben ik terug gegaan naar het vliegveld, waar ik een mooi plekje achter de openbare telefoons had gevonden. Met mijn kleine tas als kussen en mijn handdoek als deken heb ik toch nog zo'n vijf uur geslapen. Daarna ingecheckt en op het vliegtuig gestapt naar Yangon, de grootste stad van Myanmar.
Eenmaal aangekomen begon het avontuur. Ik had al in Nederland betaald voor mijn visum en op het vliegveld zou iemand van het reisbureau staan met mijn naam. Na lang zoeken vond ik het uiterst vriendelijke vrouwtje en het visum was snel binnen. Eenmaal buiten het vliegveld heb ik het regenseizoen in volle glorie mogen meemaken: het regende non-stop. Met een taxi (een heel oude jaren '70 auto die te vaak opgeknapt was Zo'n auto is hier al heel indrukwekkend en duur) ben ik afgezet met bij mijn hotel. Daar heb ik mijn eerste vreemde ervaring met Myanmar opgedaan: Dit land heeft namelijk gaan geldautomaten, dus had ik ongeveer 500 Amerikaanse Dollars contant tussen een boek meegenomen. Ik was al gewaarschuwd dat deze briefjes in perfecte staat moesten verkeren, anders werden ze geweigerd. Maar buiten toegangskaartjes, transport en overnachting betaalt men hier men Kyat. De officiele koers is 450 Kyat voor een Dollar, maar op de zwarte markt is het ongeveer 900 tot 1000 Kyat voor een Dollar. Nu klinkt dit heel duister, maar ieder hotel doet mee aan deze zwarte-markt-deals, dus kreeg ik een pakketje van 50 briefjes van 1000 in mijn handen gedrukt toen ik mijn maagdelijke 50 Dollar briefje omwisselde. En het vreemde is dat het 1000 Kyat briefje (ongeveer 80 Eurocent) de hoogste is, dus dat betekent heel veel biljetten. En ondanks dat de Dollars in perfecte staat moeten verkeren, maakt het geen zak uit hoe de Kyat briefjes eruit zien. De meeste zijn vies, compleet verkreukeld, gescheurd, onleesbaar en hangen met plakband aan elkaar. Maar genoeg over het geld.
Aangezien ik mijn verrotte nacht in Singapore nog goed moest maken heb ik de hele middag geslapen en 's avonds weer tot 's morgen. Die ochtend regende het nog steeds. Maar met mijn nieuwe paraplu kon ik weer op pad. De straten in Yangon zijn niet heel druk, maar erg vies, vol modder en afval, en de stoepen zitten vol met kuilen en gaten die rechtstreeks naar het riool leiden. Daarnaast was de architectuur ook niet om over naar huis te schrijven (maar toch doe ik het!). De gebouwen waren in Sovjetstijl, waardoor de stad met al zijn plassen en modder aandeden als een Siberische stad in de lente. Hier en daar was nog wel een fraai Brits victoriaans gebouw te herkennen, maar deze waren sinds de Britten vertrokken waren nooit meer onderhouden waardoor ze nu treurig afgebladderd en begroeid met planten zijn. Maar gelukkig zijn ze nog wel heel bruikbaar voor het ophangen satellietschotels en honderden kabels. Na mijn eerste verkenning door de stad besloot ik de taxi te nemen naar de Schwedagon Pagoda, een enorm tempelcomplex dat het hoogstepunt vormt van Yangon. De tempel is compleet bedekt met bladgoud (meer dan 50.000 kilo) en gecitueerd op een hoge heuvel boven de stad. Erg mooi, maar door de ontbrekende zon was het niet zo mooi als verwacht en de regen maakte het marmer ook nog eens erg glad. Daar kwam ik een monnik en zijn 'vertaler' tegen die me vanalles wilde vertellen over Boeddhisme.
Na mijn bezoek aan de tempel ben ik teruggegaan naar mijn hotel waar ik tot het avondeten heb gezeten. Maar toen ik buiten kwam stonden de straten blank genoeg om een waterbuffel zich in thuis te doen laten voelen. De stoepen waren nog te doen, maar het oversteken van de straat was lastig. Mijn mijn broek opgehesen, stap voor stap (in de hoop in een niet te diepe kuil te stappen) kwam ik aan bij een restaurant. Op de terugweg was het water weggelopen, maar het was inmiddels donker. En Myanmar heeft een groot energietekort (de stroom valt ook uit 's nachts, behalve bij hotels en enkele winkels, die generators op de stoep hebben staan), waardoor de straten heel erg slecht verlicht zijn. En mede door de gladheid en de duisternis ben ik na twee keer gevallen te zijn door gladheid en gaten in de weg weer bij mijn hotel aangekomen. Wat een avontuur deze stad!
De volgende ochtend vroeg heb ik de trein van 5 uur genomen naar Mandalay, de tweede stad van het land, waar het rustiger, mooier en droger is. De trein was oud, maar de rails waren nog veel ouder, waardoor de trein zo erg schudden dat het vergelijkbaar was met hevige turbulentie in een vliegtuig. De eerste klas waar ik in zat beschikte over ventilatoren aan het plafond, maar die hebben het twee keer tien minuten gedaan, waardoor het erg warm was. Daarnaast was mijn rijstmaaltijd van de avond ervoor slecht gevallen. Dit leidde tot 'een vervelend gevoel in de darmen', lichte koorst, kramp in de spieren en duizeligheid. En als klap op de vuurpijl kocht mijn buurman bij de eerste stop vier stuks fruit, ter grootte van een bowlingbal, die bekend staan om hun misselijkmakende geur. Ik had deze vruchten al eerder geroken bij kraampjes op straat in andere landen, maar daar kon je die ochtendurinelucht ontwijken door snel door te lopen. Maar hier in de trein was er geen ontwijken meer aan. De som van deze factoren leidde tot een onaangename, vijftien uur durende treinrit. Ondanks dat de trein ons leidde door mooie landschappen en kleine mooie traditionele dorpjes was het niet erg prettig. Na aankomst in Mandalay heb ik snel een hotel gevonden.
De dag erna voelde ik me al wat beter. Buiten mijn hotel werd ik benaderd door een (eerlijke) gids die me voor 12 Dollar de omgeving van Mandalay wilde laten zien op zijn brommer. Ik vond het een goede deal en ben met hem meegegaan. Hij wist slimme stucjes om de overheidstoegangsbewijzen te omzijlen bij tempels. Ze zetten namelijk maar mannetjes neer bij de grote toeristen toegangswegen, maar de meeste tempels hebben tenminste twee entree's. Na de eerste tempel nam hij me mee naar de bladgoudwerkplaats, waar mannetjes met hamers oneindig lang op stukken goud slaan tot het een fractie van een millimeter dik is, waardoor je het makkelijk op vanalles kunt plakken, zoals Boeddhabeelden, waardoor alles een mooie kitsche uitstraling krijgt (de Birmezen zijn ook erg dankbaar voor de uitvinding van de LED-verlichting, waardoor ze de Boeedha's kunnen verfraaien met knipperende, felgekleurde Aureolen). Ook ik werd beplakt met wat goud en ik heb het zelfs gegeten. De vrouw die daar werkte vertelde dat het namelijk erg goed voor je hart is. Maar helaas was het een niet genoeg om een hart van goud te krijgen en sloeg ik de dure souvenirs af en ben ik met mijn gids doorgegaan naar een heuvel buiten de stad met ontelbaar veel stupa's en tempels. Daar vertelde mijn gids me, terwijl de wolken en de zon tegelijk het uitzicht dramatisch maakten, over zijn verleden als monnik en zijn bijdrage aan de protesten in 2007 tegen de overheid. Erg indrukwekkend om te horen, omdat iedereen hier bang is om erover te praten, maar hij deed het wel. Naarmate de tijd voorderde vertelde hij meer over de militaire dictatuur, de corruptie, de verdeling tussen rijk en arm en over het verleden en de toekomst van het land.
Terug op de brommer reden we langs een brug waar semi-dwangarbeiders (lang en ingewikkeld verhaal, dus neem het maar aan) aan de weg aan het werken waren. Ook zie je overal langs de weg illegale (maar heel openlijke) benzineverkopers, die hun iets duurdere brandstof in frisdrankflessen verkopen, aangezien de rijen voor de extreem schaarse officiele overheids benzinestations oneindig zijn.
Daarna zijn we nog naar de kilometer lange houten brug gegaan, waar ik nog in de zon heb gezeten en met andere gidsen heb gepraat. Na mijn twijfelachtige ervaring in Yangon was deze dag weer even wat ik nodig had. De meeste mensen hier zijn heel vriendelijk en oprecht.
Om vijf uur werd ik weer afgezet bij mijn hotel, waar ik genoten heb van een imitatie cola (aangezien coco-cola hier erg duur is door de Amerikaanse boycott). Niet heel goed, maar best te doen... beetje te zoet, net als huismerk cola.
Vandaag heb ik geprobeerd uit te slapen, maar beter dan half 9 wordt het niet meer. Ik ben met een fietstaxi naar de Mandalay heuvel gegaan om (ja ja, wederom) tempels te bekijken. Maar na de zoveelste gouden Boeddha met lampjes en spiegeltjes had ik er wel weer genoeg van. Om de hitte en de ranzigheid (iedereen hier kauwt betelnoten, daar wordt je rustig van, geeft je permanent ranzige rode tanden en geeft je rood speeksel, dat ze hier overal op straat uitspugen, waardoor er overal rode plasjes liggen... echt overal) van de grote stad te ontlopen ben ik met een gedeelde taxi naar Pyin U Lwin gegaan, een klein stadje in de bergen waar de Britten in de zomer resideerden. Heb er nog niet veel van gezien, maar dat komt morgen en overmorgen wel.
Gelukkig is mijn visie op Myanmar gekeerd en kan ik het waarderen. Ik denk dat het gewoon even wennen was/is. Ik blijf hier tot de 22e, dus heb er nog genoeg tijd voor. Ik ga nu mijn weg weer terugzoeken naar het hotel in het donker. Om hier in het centrum te komen heb ik aan verscheidene locals gevraagd waar het centrum was, maar allemaal wijzen ze een willekeurige richting op, omdat ze me blijkbaar niet verstaan hebben en ook niet willen toegeven dat ze geen Engels kunnen spreken. Hierdoor heb ik met deze speurtocht al wel veel van het stadje gezien. Maar een vrouw maakte het weer goed door me op haar brommer naar het centrum te nemen toen ze me eindelijk begreep. Tot snel weer!