Vanaf Borneo

Gisteren ben ik aangekomen op 's werelds twee na grootste eiland (na Groenland en naburig Nieuw-Guinea, dat je het maar even weet). Nu zit ik midden in de jungle in een klein dorpje dat bekend staat om zijn Oerang Utan reservaat. De afgelopen dagen gingen als volgt:
Na mijn aankomst in Phi Phi ben ik mijn tweede dag zeer weinig gaan doen. Kort samengevat: uitgeslapen, de heuvel met uitzicht over het eiland beklommen (waar foto's te zien waren hoe het eiland er uitzag net na de tsunami van 2004. Niet heel fraai...), even op het strand gelegen (zonder zon) en in een cafe gezeten waar ze nonstop Family Guy tonen. Maar een zo'n dag vond ik wel genoeg waarop ik besloten heb de volgende dag een tour te maken naar het naburige Kho Phi Phi Leh (ik zat op Kho Phi Phi Don). Het eilandje is een geliefde dagtochtbestemming aangezien een van zijn stranden het decor vormde voor de film The Beach met Leonardo DiCaprio. Zelf heb ik die film ooit half gezien, maar de plaatjes zagen er wel paradijselijk uit. Dus ik ben de volgende dag vroeg opgestaan, maar het regende, en hard ook. De kleine motorboot , met daarin ongeveer 10 mensen was volgens mij niet gemaakt voor de meters hoge golven en de regen. Eenmaal bij het eiland aangekomen was ik compleet doorwekt van het neerslaande regenwater en het opslaande zeewater. Maar de baai (van de film) was niet eenvoudig te bereiken. We moesten door de golven die geweldadig tegen de rotsen aansloeg zwemmen naar een trappetje die ons naar een pad naar de baai leidde. Na deze niet ongevaarlijke zwemtocht en een korte wandeling kwamen enkele medereizigers en ik aan bij het strand. Niet zo mooi als op de plaatjes met mooi weer, maar wel indrukwekkend.
De volgende dag ben ik met de ochtendboot bertrokken van Phi Phi naar Krabi om mijn reis te vervolgen per vliegtuig naar Kuala Lumpur. Rond 5 uur kwam ik aan op een vliegveld dat gedomineerd door Indiers werd (alsof de het hele land geevacueerd was). En als er twee volkeren zijn die de doorstroom op vliegvelden goed kunnen vertragen, dan zijn het wel Indiers. De andere zijn Arabieren, die er ook in noemenswaardige getalen waren. Net zoals ik in mijn vorige blog van het Midden-Oosten gezegd heb, hebben Arabische gesluierde vrouwen een talent voor het blokkeren van de weg. Ik was trouwens verrast door de samenstelling van de bevolking in Maleisie, of tenminste, Kuala Lumpur: een groot deel zijn locale Aziatische Maleisiers, die Moslim zijn (en vrij veel vrouwen zijn in Boerka gekleed), daarnaast zijn er nog de Chinezen en de Indiers (waarvan de mannen de jaren '80 snor nog trots in ere houden). Terug naar mijn verhaal: na een niet al te eenvoudige tocht had ik een hotel gevonden. Ik had geen hoge verwachtingen van de hoofdstad van Maleisie, dus ik zou er maar een nacht blijven. Na aankomst nog even snel naar de Petronas Towers gelopen (die twintowers, waar Kuala Lumpur bekend om staat). Bij terugkomst bleek er een hele groep hotelgasten buiten te zitten, waar ik nog aangeschoven ben. Het bonte gezelschap, bestaande uit een Surinaamse Nederlander, een Pakistaanse Brit, een Pakistani, een Saudi, een Tunesier, enkele locals en ik hadden genoeg zware gesprekstof. Na uren discusieren ging ik om 3 uur slapen, waarna ik om 9 uur weer op moest om naar het vliegveld van Kuala Lumpur te vertrekken om mijn vlucht naar Brunei te halen.
Brunei is een klein onafhankelijk en vrij streng Islamitisch sultanaat, dat economisch levensvatbaar is door de olie, wat er tevens ook voor zorgt dat de sultaan multimiljardair is.
Eenaaml aangekomen was het wel weer even vreemd. De straten zagen er goed verzorgd uit (beter dan Maleisie, dat al een hele verbetering was ten opzichte van Thailand, dat op zijn beurt alweer een verbetering was ten opzichte van Cambodja). Ook klonkt er het gebed van de moskee door de stad en was alles er tegenvallend duur. Er was niet veel boeiends te zien, maar wel leuk om er geweest te zijn. De volgende ochtend (vanochtend) ben ik om 5 uur opgestaan om mijn vlucht naar Kota Kinabalu te halen met Royal Brunei Airways. Na een kort Arabisch vluchtgebed en een glaasje appelsap en een zuurtje waren we 20 minuten later alweer geland. Nu denk je: is dat de moeite en het geld waard, zo'n korte vlucht? Mijn antwoord daarop is: Ja, de bus doet vele uren over de kronkelende weg langs de Borneose kust en het is bovendien niet heel veel goedkoper dan het vliegtuig. Eenmaal In Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah (een van de twee deelstaten van Maleisie op Borneo) ben ik na zes uur wachten doorgevlogen naar Sandakan. Deze vlucht was wederom 20 minuten maar was zeer mooi. Het vliegtuig vloog namelijk dwars over het oerwoud van Borneo, met al zijn bergen en rivieren en een tegenvallende hoeveelheid plantages. Vanaf Sandakan Airport ben ik met de taxi naar Sepilok gegaan, mijn huige bestemming. Na mijn aankomst hier vanmiddag heb ik nog even het junglepark bezocht, waar je over goed verzorgde en slipperbestendige paden de jungle kan bezoeken. Ook waren er drie torens die je kon beklimmen om een blik te werpen over de toppen van de bomen. Erg indrukwekkend.
Morgen ga ik naar de Oerang Utan Rehab (niet die van het programma op Animal Planet). Ook wil ik morgen of overmorgen naar het park dat ongeveer 300 neusapen huist.
Dit verhaal is een beetje een extreme opsomming geworden van al mijn kortbezochte bestemmingen en vluchten daartussen, maar helaas, zo is het nu eenmaal gegaan, of je het leuk vind of niet. Nu ga ik op zoek in het donker langs de jankende katten naar het gebouwtje ergens tussen de bomen waar mijn kamer is. Dus tot snel weer!