Op een tropisch eiland zonder zon

Inmiddels ben ik in het zuiden van Thailand op het eilandje Phi Phi. Het is omringd met blauwe water, stijlen rotsten die recht uit de zee steken, gele stranden en is begroeid met palmbomen... maar het is bewolkt. Wel een beetje te verwachten in het regen seizoen. Maar jullie vragen je waarschijnlijk af hoe ik hier zo snel kom (of niet, maar ik ga het toch vertellen), aangezien ik eergisteren nog in Cambodja was. Het antwoord op de vraagstuk is 'schrijnend lange busritten'. Ik zal meteen maar even gaan vertellen:
Na mijn afscheid van Alex ben ik met de bus naar Siem Reap vertrokken, een stadje in het westen van Cambodja waar vlakbij de tempels van Ankor zich bevinden. Wederom mooi uitzicht over het landschap. En wat mij deze keer opviel was de Cambodjaanse overheidsrecalme. Overal langs de weg waren posters te zien met handen die wapens (van landmijnen tot machinegeweren) inleverden, foto's van wietplantages die verbrand werden en een zoek-de-verschillen met links een afbeelding van kinderen die zware arbeid verrichtten en recht kinderen die naar school gingen. Dat is nog eens wat anders dan campagnes van postbus 51. Bij mijn aankomst in Siem Reap begon het ongelofelijk hard te regenen en na een uur in mijn kamer viel de stroom in de hele stad uit. Goede reden om vroeg te slapen. Bovendien stond mijn wekker voor de volgende dag al om 5 uur om de tempels van Ankor te bezoeken rond zonsopkomst.
De volgende ochtend met moeite opgestaan, maar voelde me goed genoeg om sportief te zijn. Dus ik huurde een fiets, waardoor ik om half 6 door het enigszins verlaten stadje fietste waar de laatste tippelende hoertjes, bang als vampiers voor daglicht de straten ontvluchtten. Verderop op de 8 kilometer lange route naar de eerste tempel maakte de stad plaats voor jungle waarbocven zich de rode ochtendlucht bevond. Eenmaal bij de tempel was ik uiteraard niet de enige. Honderden toeristen stonden al met hun camera's klaar. Deze tempel (Ankor Wat) was het grootste complex en 's werelds grootste religieuze gebouw. Maar ik vond het niet het mooiste van al de ruines. Vervolgens ben ik verder gefietst naar de oude omwaterde stad, die in zijn hoogtijdagen meer dan een miljoen inwoners had (groter dan iedere stad in Europa in die tijd), maar nu huist het slechts enkele tempels en heel veel jungle in het vierkant van vier bij vier kilometer.
Bij aankomst ga je door een enorme hoge poort waarboven zich het kenmerkende gezicht bevind met die koude glimlach (binnekort komen foto's). Daarna naar het Bayon geweest (de mooiste vond ik) en naar nog meer tempels (waarvan enkele er nog steeds zo uitzien zoals de Europeanen ze ruim honderd jaar geleden ontdekt hadden, nog volledig begroeid onder eeuwenoude dikke bomen). Maar de afstanden tussen de tempels waren groot en de temperatuur liep steeds verder op naarmate de dag voorderde. Dus met mijn versnellingloze fiets werd het steeds zwaarder. Rond 1 uur had ik al twee grote flessen water op maar de uitdrogingsverschijnselen begonnen al op te treden, inclusief enorme hoofdpijn, net als een brute kater waarbij het lijkt alsof je hersenen droog staan. Maar ik moest nog terug. Op mijn weg terug zag ik een grote groep aapjes rondlopen en ik besloot even af te stappen (opnieuw water te drinken) en even de dieren te observeren. Maar na nog geen halve minuut kwamen er alweer lokale verkopers die me fruit voor de apen wilden verkopen ('because monkeys don't buy the fruit'... oh really?) Na een tijdje vond ik het weer mooi geweest en heb ik nog een laatste tempel bezocht en werd de hitte in combinatie met het fietsen me een beetje te bont en ben ik naar mijn hotel gefietst.
Een dag tempels was voor mij genoeg en ik besloot de volgende dag naar Bangkok te vertrekken. De busrit duurde slecht 3 uur tot de grens, de grenscontrole ging snel maar vervolgens kwam de bus van de grens naar Bangkok niet opdagen. Een goed moment om even met je medereizigers af te geven op Zuid-Oost-Aziatische logica. Zo ontmoette ik Jenny, Sue en James uit Engeland, met wie ik een hotel in het backpacker gebied van Bangkok had uitgekozen. 's Avonds ben ik met hun nog wat gaan drinken en naar de befaamde pingpongshow geweest. En dat is inderdaad wat je denkt, maar we waren alle vier benieuwd naar deze freakshow van oude chagerijnige Thaise vrouwen. Ik zal niet in details treden maar na afloop hadden we nog even een drankje nodig om het te verwerken.
De volgende dag moesten we wachten tot 's avonds om onze reis te vervolgen naar Krabi, in het zuiden van Thailand. Jenny en ik zouden dezelfde bus nemen, dus dat kwam goed uit. Wachtend in het restaurant van mijn hotel werd ik op mijn schouder getikt: het was Laurens (van mijn werk, mocht je dat niet weten)! Erg toevallig dat hij in hetzelfde hotel verbleef. Daarna heb ik nog met hem geluncht, waarna hij vertrok voor een voetmassage en ik naar het busstation moest (en hij mij per ongeluk met de rekening achter liet... en dat voor iemand die in de horeca werkt haha). We vertrokken rond kwart voor vijf met de taxi naar het busstation enkele kilometers verderop. Als het verkeer meezit zou het ongeveer een klein half uurtje duren, maar het was spitsuur en het begon weer te stortregenen, waardoor onze taxi er ruim anderhalf uur over deed. We dachten dat we een kwartier te laat voor onze bus waren. Toen we probeerden onze tickets om te boeken bleek dat de bus er nog was en konden we nog instappen. Eindelijk een moment waar de inefficientie hier je ten gunste komt. De busrit duurde 12 uur waardoor we in Krabi om half 7 vanochtend aankwamen. Ik nam de boot naar Ko Phi Phi en Jenny nam de boot nar Ko Lanta.
Phi Phi is enorm toeristisch en er zijn hier heel veel Nederlanders. Maar omdat ik nog een Thais strand wilde zien en ik gehoord had dat Phi Phi Eiland de mooiste had heb ik gekozen hier toch heen te gaan. Alleen hoop ik dat het binnenkort een beetje opklaart.
Nu ga ik mijn drukke dagschema hervatten: eten, tandpast kopen en me aan mijn muggenbulten ergeren die ik zojuist hier in dit internetcafe opgelopen heb. Binnenkort upload ik nog wat foto's. Had er gisteren maar eentje gedaan, maar toen liep die computer vast.. vandaar. Tot snel!