Dramatisch Phnom Penh

Ik zag net dat mijn laatste verslag alweer van zes dagen terug dateert, dus het wordt tijd voor een nieuwe.
Twee dagen geleden ben ik in het vierde land van mijn reis aangekomen: Cambodja. Heel anders dan Vietnam weer. Ook heb ik weer afscheid genomen van Xiao Mei, maar reis nu met een Franse jongen.
Een paar dagen geleden ben ik met Xiao Mei vertrokken uit Mui Ne. Zij moest snel weer terug naar China voor haar werk en ik moest weer door met mijn reis. In de bus zelf heb ik besloten om niet nog een dag in Ho Chi Minh Stad met Xiao Mei door te brengen, maar direct door te reizen naar Can Tho, waar de Mekong rivier uitmondt in de zee. Na een kort en best wel moeilijk afscheid vertrok ik naar Can Tho, waar ik snel een hotel had gevonden. Nog geen vijf minuten in mijn kamer en er komt een mannetje de kamer binnen die boottochten door het Mekong Delta organiseerd. En dan kwam goed uit, want daar kwam ik speciaal voor. Maar de tour voor een persoon was nogal duur, dus had hij geregeld dat ik samen met een Franse man een boot kon delen.
De volgende morgen stond ik dus slaperig om half zes buiten te wachten met mijn Franse bootgenoot, genaamd Antonie, tot we opgehaald werden en naar de boot gebracht werden. De boot die erg klein was en veel geluid produceerde werd bestuurd door een Vietnamees vrouwtje, die de bijzondere gaven had om tijdens het varen de meest opmerkelijke origami kunstwerken uit palmbladeren te vouwen. Naarmate de reis voorderde werden Antonie en ik steeds verder behangen met palmbladsieraden. De bootocht voerde langs drijvende markten, waar de locals hun boten op elkaar inramden terwijl ze hun oogst met elkaar uitwisselden in de ochtendzon. Daarna voerden we een rustiger kanaaltje in, dat omgeven was met rijstvelden, palm- en fruitbomen en tientallen kinderen die overenthousiast naar ons zwaaiden. Heel mooi en rustig bootritje.
Bij terugkomst sloeg het weer om van mooi en zonnig, naar deprimerend regenachtig en grauw. Antonie en ik, en nog een Frans meisje en een Franse jongen (uit een andere boot) hebben toen in het hotel geluncht (ik heb eindelijk slang op!). De andere Franse jongen, genaamd Alex, ging dezelfde kant als ik op, dus we besloten samen te reizen. En zo geschieden het. Met mijn omgeruilde Franse reisgenoot heb ik toen de bus naar Chau Doc, bij de Cambodjaanse grens genomen, waar we de volgende ochtend vroeg met de 'slowboat' naar Phnom Penh zouden reizen. En langzaam was die boot zeker. We vertrokken rond acht uur, waarna we met een korte stop in een drijvend dorpje (waar ze zelfs varkens op boten houden) en een stop in een 'minority tribal village' (waar zieligkijkende kinderen cocoskoeken proberen te verkopen aan de honderden bezoekende toeristen) ging onze reis door naar de grens. Leuke boottocht, door de jungle, langs dorpjes en onder bamboebruggetjes totdat we bij de grens aankwamen. Na een uur wachten op ons visum vertrokken we in de stromende regen (die hier in dit gebied ineens binnen tien minuten ongevraagd binnenstormt). Maar an de grens waren we gewisseld van boot. Twee groepen mensen zaten nu in een veel te kleine houten oncomfortabele boot met rugbrekend intrieur, die met zijlen was afgesloten tegen de regen waardoor de warmte van de motor het in een varende sauna deed veranderen. Toen het punt naderde waar ik nog liever zou gaan zwemmen dan in de boot te blijven kwamen we aan bij een huis, vanwaar we (godzijdank) verder gegaan zijn met een minibusje naar Phnom Penh waar we twaalf uur na vertrek aangekomen waren. Alex en ik delen hier een hotelkamer in een enorm backpackerachtig hotel.
De avond van aakomst hebben we bij een straatmarktje gifrituurde gehaktballen en een gefrituurde kikker op. Best lekker, maar een enorme aanslag om je ingewanden.
De volgende dag zijn we de stad gaan verkennen. Eerst naar het genocide museum geweest, gevestigd in een voormalige gevangenis/martelhuis (en daarvoor een school) van de Khmer Rouge, het regime dat zich in de jaren '70 hier schuldig heeft gemaakt aan het vermoorden van enkele miljoenen burgers... best wel indrukwekkend om te zien. Daarna zijn we naar het koninklijk paleis gegaan, maar inmiddels ben ik een beetje tempel-moe dus had dat wel snel gezien. Daarna waren we door de regenachtige straten naar het noorden gelopen waar het echte Phnom Penh is, met al zijn armoede en ellende: vervallen huizen, dubieuze hotels, straatkinderen die geld verdienen met het verzamelen van blikjes en zelfs kinderen die schaamteloos op straat lijm snuiven. Behoorlijk treurig. Alex studeert journalistiek en vond die buurt inspirerend en gaat wat artikelen proberen te schrijven over straatkinderen als ik morgen vertrokken ben. Ook wil hij (beroepsmatig uiteraard) nog naar de buurt die bekend staat als de plek waar mannen zich schuldig maken aan Roomse praktijken. Dus ik ben benieuwd naar de uitkomst.
Vandaag zijn we naar de 'killing field' gegaan waar de Khmer Rouge duizenden burgers uit Phnom Penh naartoe dreef, waar ze bruut werden vermoord. Er was een klein museum, tientallen gaten in de grond waar duizenden lijken gedumpt waren en een pagode, die tot aan de top gevuld was met de schedels van de slachtoffers.
Niet heel luchtig alles hier in Phnom Penh dus. Maar morgen vertrek ik alleen weer naar Siem Reap, waar zich de tempels van Ankor bevinden. Tot snel weer!