Op het strand onder de palmen

Vandaag is een katerige dag… De teleurstelling van gisteravond. Ik was speciaal opgebleven tot kwart over vier om te kijken, wat voor mijn huidige ritme een zware opgaven was. Maar helaas…
Maar wat het daarentegen weer goedmaakt, is dat ik hier wakker wordt in een tropisch resortje, direct aan het strand en omringt met cocospalmen. Ik ben nu, samen met Xiao Mei in Mui Ne, een klein plaatsje aan de kust, ten noorden van Ho Chi Minh Stad, waar we eergisteren aangekomen zijn. Maar daarvoor heb ik nog een hele reis moeten maken.
Mijn vorige bericht kwam uit Hue, halverwege tussen Hanoi (in het noorden van Vietnam) en Ho Chi Minh Stad (in het zuiden). Na Xiao Mei gesproken te hebben gesproken was ik blij om te horen dat ze me weer kwam opzoeken, maar later die avond bleek dat de bussen en treinen naar de kustplaats Nha Trang (waar we zouden afspreken) volzaten. Teleurgesteld probeerde ik een oplosing te bedenken. De conclusie die ik daaruit trok was dat ik maar weer terug naar Hanoi zou moeten vliegen. Stomme aktie of een soort van romantisch? Ik hou het op het laatste om mijn daad te rechtvaardigen. Die avond nog een ticket geboekt voor de volgende avond. Maar ik had al een busticket naar Hoi An geregeld voor de volgende ochtend. En aangezien ik Hoi An, een mooi en rustig koloniaal kuststadje niet wilde missen besloot ik er een druk dagje van te maken: ‘s Ochtends om half 9 met de bus naar Hoi An, rond half half 1 aankomst, twee uur lang om het stadje te verkennen, dan weer terug met de bus naar het vliegveld van Hue, om om 21.20 naar Hanoi te vliegen, vanwaar ik om 11 uur met de taxi naar Xiao Mei’s hotel ben gegaan.
Na deze lange dag hebben we de volgende dag vrijwel niets gedaan. Uitgebreid geluncht, een markt bezocht en een ticket voor de volgende dag naar Ho Chi Minh Stad geboekt (dacht ik). Dus die dag erna waren we aangekomen op het vliegeld van Hanoi (mijn derde keer, ik begin er inmiddels gehecht aan te raken). Na de tassen op de band te hebben gelegd en paspoort en alles te hebben afgegeven bleek dat we helemaal niet geboekt hadden. Een beetje een teleurstelling. Maar gelukkig konden we die avond om acht uur nog wel vliegen.
Ho Chi Minh Stad, het voormalige Saigon, is de grootste stad van het land en zeker niet de fraaiste, maar heeft wel een indrukwekkend museum over de Vietnam Oorlog (hier de Amerikaanse Oorlog genoemd, wat het voor hen wel wa gemakkelijker maakt, aangezien iedere oorlog waarin zij betrokken waren een Vietnam Oorlog was). Het museum huisde tientallen geconfesceerde Amerikaanse tanks, helicopters, vliegtuigen, straaljagers etc. Als het machinaal angedreven oorlogsgerei was, dan hadden ze het uitgestald staan. Ook was er een ruimte vol met foto’s, die af en toe behoorlijk gruwelijk waren, over de oorlogsmisdaden van de Amerikanen.
Die volgende dag zijn we op een tour gegaan naar de Cuchi Tunnels (Zeker niet te verwarren met de Gucci Tunnels), die in de loop der jaren door de Viet Cong als mollen gegraven zijn. Onze tour bestond uit ongeveer 20 mensen en duurde een halve dag. Het voor toeristen geopende Viet Cong park in de jungle demonstreerde het leven van de guerillastrijders die zich ophielden in tunnels en bunkers onder de wouden tussen Cambodja en Ho Chi Minh Stad. Ook was er een fraaie videopresentatie die alles behalve neutraal was, met geweldige citaten als: “The Vietnamese used the bamboo sticks for hunting animals, but now they use the bamboo sticks to hunt the American enemy”. Verder kon je nog de nauwe tunnels (die voor dikke Westerse toeristen was verwijd) in, op de foto met een ontplofte Amerikaanse tank, was er een afdeling met Viet Cong valkuilen en martelwerktuigen en was er een gedeelte waar te gele Vietnamese paspoppen het leven van de strijders uitbeeldden. Maar het hoogtepunt was toch wel de schietbaan, waar je de keuze had uit vijf soorten geweren waarmee je opgetekende dieren moest schieten. Het was relatief duur, maar er was geen twijfel over of ik het zou gaan doen. Ik koos voor een klassieker: de AK47. Ik had tien kogels die ik met mijn geweer kon lossen op het doel. Volgens mij waren ze allemaal mis, maar dat deed er niet toe, want het was gewoon wel gaaf om te doen!
Na de tour zijn we teruggekeert naar HCM Stad, waar we direct met de bus naar Mui Ne zijn vertrokken. Het is hier zo mooi, alleen hebben ze hier geen idee hoe ze het strand en de zee schoon moeten houden. Vooral veel kapotte kleding drijft erin, waardoor ik een vermoeden krijg dat het hier traditie is om je oude en kapotte kleding in de zee te donderen. De machtigste natie ter wereld verslaan kunnen ze hier wel, maar hun zooi opruimen kost ze blijkbaar de grootste moeite. Maar ondanks dat is het water warm, is het zand goudkleurig, zijn de palmen voldoende schaduwgevend, is de zon ontspannend overdag en zijn de sterrenluchten ‘s avonds indrukwekkend. Goed vermaak hier dus.
Maar ik vrees dat ik binnenkort weer door moet gaan om op tijd in Kuala Lumpur te zijn voor een vlucht die ik moet halen. Het Mekong Delta, Cambodja en misschien een Thais strand staan tot die tijd op het programma. Dus ik moet nog maar even kijken hoe ik het ga doen. Tot snel weer!