Zuid Vietnam

Hier een bericht van me uit Hue, de voormalige zetel van de keizers van Vietnam. De afgelopen dagen heb ik veel meegemaakt, dus ik zal maar snel beginnen met schrijven vanuit dit ranzige internetcafe dat krioelt van de kleine kinderen die aan het gamen zijn.
Na mijn aankomst in Hanoi ben ik de stad gaan verkennen. Ook Hanoi heeft net als Luang Prabang in Laos veel mooie Franse koloniale gebouwen, maar de rustige charme ontbreekt duidelijk. De chaos overal is echt enorm. Overal brommers en fietsen die met een stuk of 50 een hele kruising blokkeren en er is niemand die de ander voorlaat.
Mijn eerste dag in Hanoi ben ik de bezienswaardigheden gaan bekijken. In de oude wijk staat het vol met markten met etenswaren, schoenen, stoffen enzovoort. Na wat gegeten te hebben ben ik een reisbureau ingelopen om een tocht naar Halong Bay te boeken, een enorme baai waar vanuit tientallen (of misschien wel honderden) stijle rotsen verrijzen die begroeit zijn met planten en bomen. Na de boeking besloot ik naar het Ho Chi Minh Mausoleum te gaan, enkele kilometers verderop, waar Ho Chi Minh zelf, de vader des vaderland van dit nogs steeds communistische land gebalsemd ligt opgebaard. Altijd leuk om te zien natuurlijk! Ik besloot met een cyclo te gaan, een veredelde roelstoel die wordt bestuurd door een mannetje die zich helemaal suf zweet door te fietsen. Eenmaal aangekomen bij het mausoleum bleek het gesloten te zijn, dus kon ik weer terug. Een andere cyclobestuurder sprak me aan en stemde in om me terug te brengen naar de oude wijk van Hanoi voor 50.000 Dong (ja dat valt mee. Dat is ongeveer twee Euro. En zo heb ik trouwens vandaag even het absurde bedrag van 1.000.000 Dong gepind). Het mannetje begon te fietsen en leek vriendelijk, maar hij week ineens van de route (van de heenweg) af en reed me naar een achteraf straatje en zei dat we er waren. Ik was het er niet mee eens, maar besloot hem toch de 50.000 te geven. Maaaar... hij beweerde uiterst stellig dat hij 'one fifty' had gezegd en toen ik hem tegensprak werd hij redelijk kwaad en het neigde naar agressie. Dus daar stond ik dan met een woedende zwetende Vietnamees in een verlaten straat... er zat niets anders op om hem het bedrag te geven. Kwaad liep ik weg en besloot maar even mijn frustratie weg te eten bij KFC (ja Martine, daar is ie dan;)). Het bedrag van 150.000 Dong is omgerekend 6,50 Euro, dus niet heel absurd, maar hoe het ging was wel vervelend.
Die avond ben ik de wedstrijd Nederland-Brazilie gaan kijken samen met de medewerkers van mijn hotel, die helemaal opgingen in de wedstrijd en het uitschreeuwden na elk Nederlands doelpunt. Toen ik hem het verhaal vertelde over mijn ervaring die dag toverde hij achter de balie een zwaard tevoorschijn en zei dat dat de enige oplossing zou zijn geweest... vreemd mannetje.
De volgende ochtend werd ik om 8 uur bij mijn hotel opgehaald om naar Halong Bay te vertrekken. Het weer was extreem mooi en extreem heet. Het minibusje met negentien andere reisgenoten deed drie uur over de route die verdomd veel op het Nederlandse polderlandschap leek. Eenmaal bij de haven kregen we een grote houten authentieke Vietnamese boot toegewezen, waar we tevens die nacht op zouden slapen. Iedereen had een eigen kamer met een klein douchje en wc en aangezien ik het meeste van alle soloreizigers had betaald toen we gingen vergelijken kreeg ik een eigen kamer. Geluk bij een ongeluk.
Op de boot raakte ik aan de praat met een Chinees meisje genaamd Xiao Mei (spreek uit EN handig ezelsbruggetje 'Sjouw Mee'). We hebben de hele dag genoten van de zon op de ligstoelen op het dek van de boot. En hier en daar meerden we aan om te zwemmen of te kajakken. De lunch en het diner was ook op de boot overigens, die met liefde waren bereid door de kapitein en zijn matrozen. Echt een hele ontspannen dag en vooral met Xiao Mei was 't erg gezellig! 's Avonds nog op het dek gezeten (en eraf gesprongen in het water, wat best wel gaaf was) onder de duidelijk zichtbare sterrenhemel.
De volgende ochtend nog een stuk verder gevaren en daarna zijn we weer teruggekeerd naar de haven. Na een lunch daar zijn we teruggegaan naar Hanoi. Mensen hier in Vietnam rijden als gekken, zoals ik nog nooit ergens gezien heb. Ze rijden op elkaars weghelft en zodra er een frontale botsing dreigt, wijken ze op het laatste moment uit. En als het niet de voetgangers of de brommers zijn, dan zijn het wel de overstekende koeien die voor extra hindernis zorgen. En te pas en te onpas toeteren ze. Ze hebben hier zelfs toeters met nagalm, waardoor ze minder snel opnieuw hoeven te drukken. Heel efficient. En zodra iedereen afremt voor de nadernde tolpoortjes vond onze chauffeur het nodig nog even snel tussen de afzetting en de auto naast/achter ons te schieten. Alsof deze ego-gedreven-mensen geen enkele angst hebben in het verkeer.
Na een snel afscheid van Xiao Mei moest ik meteen door naar het reisbureau waar ik opgepikt zou worden om naar het busstation te gaan, vanwaar ik met de nachtbus naar Hue zou vertrekken. De bus was een slaapbus, bedoelt als luxe alternatief voor de gewone bus, maar de slaapplekken waren als doodskisten, de airco was niet toereikend en ik vroeg me ten zeerste af of er een andere busmaatschappij was die alleen kinderen meenam onder narcose. En de busrit zou 14 uur gaan duren. Een beetje eenzaam probeerde ik te gaan slapen, maar de bus reed ongeveer 80 kilometer per uur en de chauffeur vond het niet nodig om af te remmen voor de frequente drempels en hobbels, waardoor alles en iedereen steeds van zijn stoel vloog. Ik begon te vrezen dat de bus nog wel eens in tweeen zou kunnen gaan breken. Na uiteindelijk toch in slaap te zijn gevallen ben ik vanochtend in Hue aangekomen.
De stad hier staat bekend om zijn ommuurde voormalige keizerlijke stad, maar helaas dankzij de Amerikanen is er niet veel meer van zijn glorie te aanschouwen, dus een beetje een tegenvaller. Maar net kreeg ik een mailtje van Xioa Mei, dat ze ook naar het zuiden komt en me in Nha Trang, een kustplaats, opzoeken! Dus dat is een beetje de planning voor de komende dagen. Tot mijn volgende bericht!