Nam

Vanmiddag ben ik aangekomen in Vietnam. Nu al een groot contrast met het rurale Laos. Tijdens de taxirit van het vliegveld naar het centrum van Hanoi, die ik gedeeld heb met vijf Ieren, heb ik niets anders gezien dan chaos op de wegen. Overal honderden scooters en brommers die van alle kanten komen, bussen die elkaar lings en rechts inhalen, brommers met een toren van drie meter aan kratten achterop of kooitjes met iets van tien varkens. Weer even wennen dus...
Ik zal nog even de gebeurtenissen van de afgelopen dagen chronologisch vertellen. Tijdens mijn tweede dag in Luang Prabang heb ik via mijn guesthouse een tocht met een tuktuk naar de watervallen 30 kilometer verderop geboekt. Na een keer (om onduidelijke redenen) van tuktuk te zijn gewisseld kwam ik bj een groepje van vier Israeliers terecht, met wie ik mijn ervaringen in Israel kon delen. Na een uurtje kwamen we aan in het watervallenpark, waar we met zes personen (de vier Israeliers en een aangeschoven Hong Kong Chinees) het extreem blauwe water midden in de jungle in gingen. Het water was een aaneenschakeling van enkele meertjes die verbonden waren via kleine watervallen en vormde een populaire zondagsbestemming voor picknickende lokale families. Maar het hoogtepunt was de ongeveer 80 meter hoge waterval, die ook weer in etappes naar beneden viel, waar je halverwegen kon zwemmen. Maar om daar te komen moest je een stijle moddertrap op en over rotsen klimmen waar het water overheen stroomde. En eenmaal daar kon je van de rotsen het water inspringen met een uitzicht over het hele dal. Erg indrukwekkend! Aan het eind van de middag zijn de Chinees en ik weer teruggegaan (ik hoopte nog even dat ie mijn sd-kaart kon maken, aangezien hij uit Hong Kong komt, maar mijn vooroordeel bleek niet te kloppen...).
De dag daarna heb ik eigenlijk niets meer gedaan. Een beetje rondgelopen in de stad, lekker gegeten (de Laotiaanse keuken;)). Eigenlijk wilde ik die ochtend om zes uur opstaan en zien hoe de locals de monniken voeden (of eerder voedsel geven), maar toen mijn wekker ging vroeg ik me af wie ik voor de gek hield en ben weer verder gaan slapen.
De dag daarna ben ik om half negen 's ochtends opgehaald met de minibus en bij het busstation afgezet, waar om negen uur 'King of Bus' vertrok naar Vang Vieng, een stadje 250 kilometer verderop dat bekend staat om het 'tuben', in een opblaasband met de rivier meestromen en onderweg bij verschillende bars je helemaal klemzuipen. Iets dat ik in mijn korte verblijf van een nacht daar niet wilde gaan doen. In de bus van Luang Prabang naar Vang Vieng zat ik naast een Nederlandse jongen met wie ik de gehele busreis (weer eens Nederlands) gepraat heb. De rit van zeven uur (over slechts 250 kilometer!) voerde door de bewolkte bergen, rijstvelden die nog steeds omgeploegd worden door buffels en mannetjes met matchende punthoedjes, en enorme stijle rotsen begroeid met oerwoud.
Bij aankomst in Vang Vieng bleek het een beetje zoals voorspeld: overal bars (waar mensen de hele dag onbewegelijk Friends of Famly Guy liggen te kijken), emmers als eenheid voor alcohol, locals die opium aanbieden (wat eigenlijk overal in Laos gebeurd) en onverstaanbare vadsige Britse wijven. Maar ik had een rustige bungalow aan de rivier voor mezelf, dus ik was vrij tevreden. Die avond kwam ik de vier Israeliers tegen van de watervallen, waarna we met z'n allen wat gegeten hebben.
De volgende ochtende ben ik op tijd opgestaan om te gaan fietsen naar de grotten, zes kilometer verderop. Ik heb toen een mountainbike gehuurd en de onverharde weg vol plassen en modders bedwongen tussen de rijstvelden en de prachtige karstbergen door. Bij aankomst daar rond 10 uur was ik de enige en ben ik met een gehuurd lampje voor op mijn hoofd de grotten betreden. Niet heel spectaculair, maar wel een avontuur om daar alleen in te klimmen met slippers. Onafscheidelijk ben ik weer van ze, door weer en wind! Bij terugkomst was ik vrij trots op mijn relatieve sportieve prestaties van die dag en ben ik met een tevreden gevoel met de bus naar Vientiane gegaan, de hoofdstad van Laos. De busrit over het bekraterde asfalt was geen pretje en ik denk dat de schokdempers van de bus daar net zo over dachten. Eenmaal in Vientaine samen met twee Australiers een hotel gezocht in de lelijke stad. 's Avonds trouwens in mijn kamer nog die laatste Indiane Jones gekeken op tv... slechte film... niet heel relevant in mijn verhaal, maar wil het jullie toch even meegeven.
Vanochtend naar het zeer kleine vliegveld van Vientiane gegaan. Ik denk dat ze iets van tien vluchten per dag doen. Het gebouw van het vliegveld is verreweg het modernste gebouw van het hele land en had zelfs een lift met uitzicht (wauw). Het vliegtuig was een erg klein propellorvliegtuigje dat bestuurd werd door een Laotiaan. En aangezien de persoon het meest respectabele beroep hier in Laos die ik gezien heb de baliemedewerker van het hotel was, had ik vrij weinig vertrouwen in de kunsten van de piloot. Maar mijn rascistische vooroordelen waren onterecht en een uur later landden we (hardhandig) in Hanoi.
En daar ben ik nu. Net heb ik de Vietnamezen van het hotel opdracht gegeven mijn was te gaan doen en zometeen ga ik wat eten. Morgen en overmorgen de stad verkennen en hopelijk de twee dagen erna een tour naar Halong Bay op een boot. Wederom tot snel!