Uit de jungle

Na een dag verschillende internetcafe's bezocht te hebben ben ik in deze aangekomen. Overal is internet te traag of pakken ze mijn SD-kaart uit mijn fototoestel niet, maar dat ligt niet (blijkt nu) aan de computers. Ik heb zojuist de diagnose moeten te stellen dat mijn SD-kaart een enkele virussen onder de leden heeft. Ik heb de virusscanner zijn wonderen later verrichten op het slachtoffer en heeft ze gedecteerd en in quarantaine geplaatst, maar het is nog steeds niet opgelost. Dus vandaag nog geen nieuwe foto's!
Inmiddels bevind ik me in Luang Prabang in Laos. Vanaf Chiang Rai ben ik drie dagen geleden met de bus 's ochtend vertrokken naar de grens van Laos. Daar met een klein schommelig lang bootje de Mekongrieiver overgestoken naar Laos, waar ik met mijn voeten in het water mijn tas tussen de spullen van de loacals uit moest vissen. Het visum van Laos was snel gekocht. Toen ik door het dorpje (genaamd Huay Xai) liep bleek het al een groot verschil met Thailand te zijn. Het dorpje was rustig en in vergelijkling met Thaise plaatsen redelijk primitief. Nadat mijn 'questhouse' was ingecheckt begon ik me af te vragen hoe ik verder naar Luang Prabang moest komen. Ik had drie opties: per speedboot (Voordeel: 'snel' in 6 uur over de Mekong varen. Nadeel: duur, veel herrie, onconfortabel en per jaar verongelukken veel van deze boten) per langzame boot (Voordeel: redelijk veel comfort, veel uitzicht. Nadeel: het duurt twee dagen.) per bus (voordeel: redelijk goedkoop. Nadeel: oncomfortabel, duurt ruim een dag, en langer in het regenseizoen.) Dus aangezien ik niet wilde sterven en niet met de bus wilde koos ik voor de langzame boot. Een goede keuze achteraf. De boot was ongeveer 30 meter lang en huisde tevens de kapitein en zijn familie. Het interieur van de boot was van hout en open ramen en een dozijn aan autostoelen die net wat lekkerder zaten dan de houten stoelen (en nu vraag ik me toch af waar die kapitein een serie losse autostoelen op de kop heeft weten te tikken in een land waar electriciteit buiten de steden al een enorme luxe is). Ook was er een wc en zelfs een kinderhoekje met tv. De boot was afgeladen met ongeveer 40 mensen, waarvan het overgrote merendeel toeristen waren. Iedereen had wel een rampscenario meegemaakt (in verschillende gradaties), waardoor ik me af begon te vragen wanneer de mijne zal komen. De boot voer door de snelstromende, kolkende en golvende Mekong naar Pak Beng, een klein dorpje halverwegen de route. Het uitzicht begon na de afvaart met velden en bossen die recentelijk weer aangeplant waren en veranderde langzaam in hoge bergen met wild en dikbegroeide oerwouden, waartussen zich kleine dorpjes bevonden opgetrokken uit bamboe en riet, waar we af en toe afmeerden om een local met zijn goederen af te zetten, waarna vervolgens de dorpkinderen met zielige gezichten en veel te dure etenswaren de boot enterden. En dan ging de tocht weer verder en manouvreerde de kapiteit de boot weer behendig verder stroom afwaarts tussen de rotsen door.
Rond een uur of vijf kwamen we in Pak Beng aan, een dorpje volledig afhankelijk van de passagiers die dagelijks voorbij komen. Ik Steve (een Canadees), Marcel (een Spanjaard) hadden hetzelfde hotel en hebben 's avonds met elkaar gegeten terwijl we uitzicht hadden over de beboste bergen die door de maan en de sterren werden verlicht. Daarna zijn we met vrijwel iedereen op de boot de wedstrijd van Italie tegen Slowakije gaan kijken in een klein cafe in het dorp, die in een keer hun gemiddelde maandomzet binnenhaalden.
De volgende ochtend zat iedereen weer om negen uur op de boot en vertrokken we naar Luang Prabang. Deze etappe zou nog langer gaan duren dan de eerste en ik heb een redelijk deel ervan nog geslapen. De jungle aan de oevers ging in dit deel onophoudelijk door, met hier en daar een klein dorpje (die eruit zagen zoals in de Vietnamfilms... je zou bijna verwachten dat een groep Amerikanen binnenstormt en de hele boel platbrandt). De meest spannende dieren die ik de hele tocht heb gezien zijn teleurstellend enkele groepjes waterbuffels.
Precies op het moment dat ik de boot na twee dagen goed zat begon te worden en de rijstwhiskydrinkende toeristen ook iets te veel op hadden kwamen we aan op onze bestemming, waar ik vrij snel in een guesthouse binnen werd gehaald.
Die avond ben ik de stad nog even door gaan lopen. Ook weer lekker rustig, vol met mooie gebouwen (oude houten huizen, tempels en grote franse koloniale villa's), palmbomen, bloemen, vlinders, lekker lokaal en Frans eten (allemaal bakkertjes enzo). Het is ook wel erg toeristisch, maar niet op een storende manier. Nadat ik de markt op ben geweest vol met schilderkunst, stoffen, lantaarns, houten schalen, sieraden en metalen kistjes besloot ik wat te gaan eten aan de rivieroever. Maar na afloop kon ik mijn guesthouse aan diezelfde straat niet meer vinden (het was inmiddels donker). Na vier keer de straat op en neer te zijn gelopen wees de ober die me zojuist bediend had dat ik bij het guesthouse dat bij het restaurant hoorde overnachtte... en daar had hij gelijk in... een beetje suf.
Vandaag heb ik weer eens uitgeslapen en lekker (maar ook tegenvallend duur) westers ontbeten (alhoewel ze hier echt niet snappen dat als je verse sinaasappelsap op het menu zet je het niet uit een pak moet halen en aan moet lengen met water). Daarna nog een tempel bezocht boven op een berg op de stad. Een activiteit die ik eigenlijk niet midden op de dag had moeten ondernemen. De trappen zijn een beetje teveel van het goede met deze temperaturen. Vervolgens nog even mijn planning voor de komende week vastgelegd bij het reisbureau: de eerste van juli vlieg ik van de Laotiaanse hoofdstad Vientiane naar de Vietmese hoofdstad Hanoi.
En nu ga ik eerst nog even mezelf insmeren met anti-insectenspul want ik wordt hier helemaal gek van de beesten (en de eigenaresse van dit internetcafe ook, die nu met een elektrische vliegenmepper gevaarlijk dicht langs mijn hoofd loopt te zwaaien). Tot snel! En hopelijk dan weer met foto's...